‘Vaak moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt’
Hoe langer ik thuis ben, hoe tegeltjeswijzer ik word. ‘Van het concert des levens…’ en ‘Oost west, thuis best’ waren nooit eerder zo toepasselijk.
Van de week had ik trouwens nog zo’n openbaring. Bij de buurtsuper stuitte ik op een volle plastic afvalcontainer, zodat ik mijn bijdrage, enigszins bezwaard, ernaast moest parkeren. Anderhalve meter verderop was een dame met joggingbroek en zonder gebit hetzelfde lot beschoren. ‘Ach gossie, is het weer zover?’ begon ze (toen zag ik dat pas, van die ontbrekende tanden). In het pre-Coronatijdperk had ik vriendelijk geknikt en de orde van de dag hervat, nu liet ik me verleiden tot een babbeltje. Enkele koetjes, kalfjes en het onvermijdelijke C-woord later namen we afscheid met een welgemeend ‘Blijf gezond hè!’
Ik knap echt op van deze small talk. Ja toch, ‘Wie het kleine niet eert, heeft van de crisis niks geleerd’, denk ik dan. Ik ga het vaker doen. Uiteraard zal niet iedereen reageren als die leuke mevrouw, maar afwijzing hoort bij het proces, ‘Zonder wrijving geen glans’ tenslotte.
De yogadocent in mij is gewend om de medemens beroepsmatig te bestoken met ‘moderne tegeltjes’ als ‘Blijf bij jezelf’, ‘Sta in je kracht’ en ‘Omarm de pijn.’ Heel mooi allemaal, maar als opgefokte chaoot die ruzie heeft met de laptop, koop je daar verrekte weinig voor. Weet ik toevallig. Doe mij maar een gezellige, tandeloze dame bij een container. Word ik veel blijer van.
