Gisteravond op NPO 3, een documentaire over de vergismoord op Djordy. Vergismoord. Het woord alleen al. Alsof je praat over een bedrijfsongevalletje, zo van ‘Vergissen is menselijk’ en ‘Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt.’ Stukje bedrijfsrisico. Geldt blijkbaar ook voor de moordenarij.

In elk geval, de 31 jarige Djordy werd in 2016 doorzeefd met kogels, omdat hij wel iets weg had van het daadwerkelijke doelwit. Die had ook ongeveer zo’n auto als hij. Maar niet hetzelfde dochtertje van 2,5 dat ongedeerd bleef. En ook niet dezelfde vriendin, die met blijvend letsel de aanslag overleefde.

Deze sterke vrouw, Djordy’s lieve ouders, zijn levenslustige vrienden…allemaal schetsten ze een beeld van een inspirerend, positief mens. Iemand waar de wereld wat mee opschiet. Opschoot. Helaas. En dit mooie mens werd per vergissing dus even omgelegd. ‘Oepsie, foutje.’

Vergismoordenaars, ga boeven vangen. Of niet.

Als je die docu nog niet gezien hebt, zou ik ‘m echt ff terug kijken. Indrukwekkend. En het toppunt van quarantainerelativering.