Ik ben waarschijnlijk teveel thuis…

Zo heb ik in korte tijd een nieuwe aandoening ontwikkeld. Naast PDS (ja, zoek maar ff op anders) lijd ik nu ook aan misofonie (kun je opzoeken, maar ’t wordt zo wel duidelijk, denk ik).

Mensen zijn het probleem niet, daar kan ik best tegen. Menselijke geluiden tolereer ik op zich ook prima. Het zijn andermans eetgeluiden die ik niet trek. Smakkende, slurpende, met volle mond pratende, bestek tegen tanden klapperende disgenoten…ik kan het domweg niet verdragen.

Helemaal onuitstaanbaar vind ik iemand die niet kan wachten om een hap te nemen van iets wat nog te heet is voor consumptie. Tegen beter weten in je tong verbranden. Daar vervolgens opzichtig gewag van maken middels zinloos gewapper met de hand, geflapper met de getroffen tong, vergezeld van de dooddoener ‘Zoooo, dat is héééét!’ Hou toch op zeg..

Kijk, iedereen mag eten in mijn buurt, ben ik heel coulant in. Maar laat die geluidseffecten in godsnaam achterwege. Dat is alles wat ik als misofoon vraag.

Moet ik trouwens nog uitleggen waarom ik geen appels in huis haal? Goed, er zijn namelijk lieden die, God mag weten waarom, standaard veuls te grote happen nemen van zo’n vrucht. De slurp- én smakgeluiden die daarbij vrijkomen en het daaropvolgende gesop tijdens het kauwen…ik implodeer zowat! Hoe moeilijk is het om zo’n kreng doormidden te snijden, het klokhuis eruit te halen en vervolgens kleine partjes te maken?!

Dat denk ik dan. Maar ja, ik ben waarschijnlijk teveel thuis..