Dit is zo’n beladen onderwerp, dat ik het maar in tweeën heb gesplitst. Om het behapbaar te maken.

Voor mij als misofoon (ik heb je uitgelegd wat dat is hè? Anders mag je de vorige blog er nog even bij pakken) is er één absolute top trigger. Elke hete koffie slurper of smakkende appel happer valt namelijk in het niet bij die ene, allesverzengende trigger. De nagelbijter.

Het is niet eens zozeer de oncharmante aanblik van de actie zelf, het zijn die ondersteunende knabbel- en sabbel geluidjes die me bijkans laten imploderen. Met een nagelbijter in mijn blik- en dus gehoorveld moet ik wegwezen, naar een andere ruimte, oortjes in en ‘industrial metal’ opzetten. En dan nog piept het geniepige gekluif en gezuig er doorheen. De wetenschap dat zich een praktiserend kluiver binnen dezelfde muren bevindt is voldoende munitie voor ontembare agressie en neiging tot zelfkastijding.

In een eventueel datingprofiel zou het bovenaan mijn afkeerlijstje staan. Op eenzame afstand van roken, drugsgebruik of een dwangneurose. Dat zijn in verhouding verwaarloosbare peanuts. Nagelbijten en die onvermijdelijke afgekloven stompjes zijn nooit verwaarloosbaar, nooit grappig en nooit sexy.

Trouwens, een datingprofiel is in mijn geval een kansloze missie. Want wie wil er in nou godsnaam gezellig uit eten met een prikkelbare, onverdraagzame misofoon?