‘We zijn vergeten onszelf te belonen’, zegt een trainer na een wedstrijd die ondanks vele kansen in 0 – 0 is geëindigd. Moest ik van de week ineens aan denken. Vorige week woensdag kwam mijn E-book uit. Spannend moment, maar dat was het dan. Daags erna was er niks meer wat mij herinnerde aan dit best wel heuglijke feit. Geen slingers, want die had ik niet opgehangen. Geen taart, want die had ik niet gehaald. En om diezelfde reden stond er geen stralend veldboeket op vaas.

De wijze quote dat je voor het maken van een feestje zelf de slingers moet ophangen bleek wederom een dijk van een waarheid. Voor taart en bloemen geldt kennelijk hetzelfde. Ik was vergeten mijzelf te belonen.

Maar…het is nooit te laat om opnieuw te beginnen, luidt een andere wijsheid. Zeker als je ’t verdiend hebt. En dat had ik. Herstel, dat heb ik. Dus waarom niet alsnog een dikke, zelfbevlekkende en vooral dure bos bloemen aanschaffen (?) Met een kaartje eraan. Daar zet ik gewoon zelf wat op, kan mij ’t schelen. Je bent schrijver of je bent ’t niet.

Klein smetje: het was maandagmorgen en ‘dan zijn er nog geen verse bloemen’, aldus de vrolijke bloemiste. Toch stuit ik op een creatie naar mijn hart. Een onbenullig groot en uiterst kleurrijk boeket, inclusief een zonnebloem en diverse rozen, lacht mij breed toe. Yes! Zo’n zin om hier een dik bedrag voor neer te leggen. Ik heb het verdiend immers. ‘Dat is dan 6 euro!’, aldus diezelfde leuke bloemenchick. Zei ze nou 6 euro? ‘Ja! 1 voor het kaartje en 5 voor de bloemen, want die zijn van zaterdag. Mooi mazzel toch?’ Normaal gesproken wel. Nu even niet, gek genoeg. Alsof je in een restaurant de afgeprijsde kliekjes voorgeschoteld krijgt. Op je 25e trouwdag. Zoiets.

Gemiste kans. Dat krijg je er van als je vergeet jezelf te belonen.