Na drie dagen met de familie op de camping in Drenthe is het nog altijd gezellig. Is niet elke familie gegeven. De onze wel en dat komt mede doordat ons gezelschap één talentvolle regelaar telt. Mijn zusje. Concurrentie is er niet.

‘Graag allemaal even aan mij doorgeven welke pizza je wilt. Hier ligt een lijstje. Ze hebben trouwens ook kapsalons!’ Kapsalon, lekker hoor. Gapend laat ik mijn leeg gegeten havermoutschaaltje in het afwaswater glijden en pak ik de thermoskan. Eerst koffie.

‘Zal ik voor jou een frutti di mare noteren’, gokt zusje. Ik mompel dat ik daar vast wel zin in ga krijgen straks. ‘Voor mij ook graag, maar dan zonder mosselen’, aldus mijn stiefzoon. Vragen om problemen dit. Net als de kaasvrije kapsalon voor mijn nichtje. Die kaas moet eruit vanwege migrainegevaar. Begrijpelijk, maar ik hou m’n hart vast.

Slechts een half uurtje na de verwachte bezorgtijd arriveert er een brommertje met een jongetje met een petje en hopelijk elf bestellingen. Hij parkeert de dozen keurig op tafel, prevelt iets van ‘smakelijk’ en is weg. Druk druk druk, dat snappen wij ook.

Natuurlijk zitten er toch mosselen op de mosselvrij bestelde vispizza, is men vergeten de kaas weg te laten uit de migrainevrij bedoelde kapsalon en is een eenvoudige quatro stagione, voor de chief herself, niet mee geleverd. Karma is a bitch. Maar zus ook als ’t moet. Met de telefoon aan haar oor beent ze van ons weg: ‘Luister eens, ik begrijp heel goed dat jullie druk zijn…’ Dat belooft weinig gezelligs voor de ontvanger.

Voor ons uiteindelijk wel, want hoe ze ’t regelt, regelt ze ’t, binnen een kwartier staat datzelfde brommertje voor onze standplaats. Met de correcte naleveringen, inclusief een treetje cola en twee salades en een oneindige dosis sorry’s. De jongeman neemt zelfs zijn petje af en wenst ons met de hand op zijn hart ‘een supermooie avond en nogmaals sorry.’ Ach gossie, wat een schatje. Dit was het wachten meer dan waard.

Handig hoor, zo’n regeltalent in de familie.