Zeker, keuzevrijheid is een grote verworvenheid. Maar teveel keuze hoeft voor mij niet. Daarom shop ik ’t liefst bij de Lidl, gewoon één merk per product. Klaar. Bij zo’n Appie Heijn heb ik veel teveel keus. Alleen al dat chipscontinent, man man man, wat een welvaartswaanzin. Als je al geen keuzestresskip was, word je ’t daar wel. Chips met stokbroodje kruidenbotersmaak, vast een herkansingsproject van een knetterstonede stagiaire. Kan toch niet anders?

Enkele relaties geleden beschikte ik over een uiterst zorgzame schoonmoeder die me soms tot keuzewaanzin dreef:

• Heb je zin in een gebakken eitje?
• Aan één kant of aan twee kanten gebakken?
• Dooier heel of dooier stuk?
• Zout erop? Hoeveel? Beide kanten?
• Wil je ketchup?
• Oh, ik heb ook wel currysaus, wil je dat? Nee? Zeker weten? Is lekker hoor!
• Boterham erbij? Eén of twee?
• Boter op je brood? Hoeveel? Zo genoeg? Of iets meer? Zeg ’t maar hoor.

Heb ik ’s morgens dus geen zin in. ’s Middags trouwens ook niet. En ’s avonds al helema… nou ja, je snapt ‘m.

Als ik een eitje wil bakken, doe ik dat. Misschien keer ik ‘m es om halverwege het proces, misschien niet. Misschien gaat de dooier kapot, misschien niet. Ik strooi er wat zout over, misschien wat ketchup, als ik die kan vinden. Anders een beetje sojasaus, ik zie wel. Het is maar een omeletje hoor, of inmiddels een roerei, ook best.

Eigenlijk heb ik m’n eitje het liefst gekookt, ben ik van alle gezeik af.