‘Ah, een mooie cactus voor in de vensterbank!’ aldus het immer enthousiaste meisje van de bloemenwinkel. Ze neemt mijn bijna verlopen bloemen cadeaubon in ontvangst. ‘En hij gaat nooit dood!’ Juist. Dan kent ze mij nog niet.

Mijn planten gaan altijd dood, omdat ik ze niet verzorg. Zelfs onderhoudsarme exemplaren sterven in mijn nabijheid uiteindelijk een eenzame dood. Ik vergeet ze. En een plant voelt dat. Blijkbaar.

Een vriendin met aanmerkelijke groenere vingers werd ooit eens terecht boos. Afgaande op mijn reputatie had zij, naar eigen zeggen, langdurig door het tuincentrum gestruind om voor mij een onsterfelijke plant te kopen. Het werd een Yucca. Geinig ding, zonder meer. Helaas, binnen twee weken had ik de groene schat om zeep.

Sindsdien beschouwt de betreffende vriendin mij als seriemoordenaar. Ik zou haar Yucca, net als zijn illustere voorgangers, hebben vergiftigd met koffie en bier. Was het maar waar, dan hadden ze nog een beetje lol gehad voor hun onvermijdelijke heengaan. Nee, moord is een te boude aantijging. Het is pure nalatigheid, dood door schuld.

Aan de andere kant vraag je er ook zelf om als je mij een plant geeft. Wat wil je daar nou mee bereiken? Het is niet aan mij besteed. Net zomin als douchegel. Al zo vaak gezegd dat ik die zooi niet gebruik, toch krijg ik op elke verjaardag weer liefdevol bedoelde innovaties in m’n handen geduwd als Etos Green tea & bamboo 2 in 1 showerfoam. In de badkamerkast staan nog enkele edities van The Ritual of Karma, foaming shower gel. Zeep op fles waarmee je positieve vibes zou uitstralen. Staat althans in de bijlage.

Misschien moet ik er gewoon eens zo’n flesje wonderzeep bij pakken. Beetje werken aan m’n positieve vibes. Wie weet, blijven m’n planten dan leven.

Savasana, oftewel de ‘lijkhouding’ …