Soms ben ik een viezerik, een gluurder. Als een bezoeker van een peepshow, iemand die door zo’n ranzig kijkgat naar seksende vrijwilligers gluurt.

Met regelmaat googel iemand die ik al meer dan 30 jaar niet heb gezien, zogenaamd om te kijken wat er van hem of haar geworden is. In werkelijkheid wil ik weten hoe iemand die vroeger ‘out of my league’ was er nu uitziet. Eerlijker: Ik hoop dat hij of zij een beetje lelijk en dik is geworden. Zoals ik vroeger. Oppervlakkig? Weet ik. Een mooi karakter is tenslotte veel waardevoller. Hou toch op, zeg.

Die destijds populaire bitch met cheerleader looks, bij wie ik nooit aan tafel mocht zitten in de kantine… Ik kan een tevreden glimlach niet onderdrukken als ik zie dat ze een gerimpelde, corpulente Libelle moeder is geworden met zo’n suf sjaaltje, bijeen gehouden door een broche (!). Juistem. Het ‘mooiste meisje van de klas’ koketteert nu met zelfgemaakte jammen, borduursels en kroost in G-star tenue en, jawel hoor, vergoelijkende quotes als ‘It’s the inside that counts.’

My oh my, zo’n zin om een selfie te sturen. Van mijn ‘waardevolle bikini karakter.’ Ja, ik ben af en toe echt een viezerik.