Zaterdagochtend, 8 uur, fietsbrug richting Westenholte. Ik heb een vroege yogales, dat is wat ik hier te zoeken heb. Verderop een wandelaar. Beetje gek. Geen bushalte te bekennen en waarom zou je recreatief over zo’n fantasieloze brug langs de snelweg kuieren? Als ik de jongeman in kwestie nader, vraagt ie me iets: ‘Weet u misschien waar het CBR is?’

Nee, dat weet ik niet. Omdat ik de beroerdste niet ben stap ik af en google op m’n telefoon naar CBR Zwolle. ‘Branderweg moet je zijn, zal even kijken hoe je het beste kan lopen. Momentje.’ Dat heeft meneer kennelijk niet, hij is al verder gewandeld, zonder een woord. ‘Graag gedaan hoor’, mompel ik meer tegen mezelf dan tegen het onbekende, onbeleefde heerschap.

Wat een fucking fatsoen zeg, in wat voor een pleuriswereld leven we hier. Probeer je iemand te helpen… Hopelijk verdwaalt ie reddeloos, in Westenholte. Of Stadshagen, nog leuker. Dat zal ‘m leren, onbeschofte klojo. Van die gedachten dus.

Met een ongezond hoge hartslag voor een yogadocent arriveer ik bij de studio waar een klant al staat te wachten voor een dichte deur. Ook dat nog. Ik ken haar, ’t is een vriendelijke dame met zo’n immer zachte yoga uitstraling. Ik ontspan een beetje en vertel over mijn oponthoud, de onbekende onbeleefde en mijn opgefokte mood. Ze glimlacht minzaam: ‘Sommige mensen hebben nu eenmaal andere mores dan wij.’

Mijn dag is gered. Mores, wat een geweldig woord ook.