Ik ben gek op gekkies. Spontane, kleurrijke types van ‘net niet 100 punten’, daar heb ik een zwak voor. Is vaak wederzijds, vraag me niet waarom.

In de Action tref ik er één, een dame met een harde stem. Ik zag haar eerst niet, maar hoorde haar enkele gangen verder praten tegen alles wat bewoog. Luid en duidelijk. ‘Weet u waar de mondkapjes liggen?’, ‘Wat heeft u daar gekocht meneer? Wat een raar ding is dat’ , ‘U zegt niks terug, flauw hoor.’ Vermakelijk. Voor mij.

Eenmaal in de wachtrij bij de kassa denk ik de dans deze keer te ontspringen. Toch niet. ‘Wat een leuke portemonnee.’, ‘Waar heeft u die gekocht?’ , ‘Kan er ook muntgeld in?’ Ik antwoord respectievelijk ‘Dank u, hier en nee’, dat zou ik bij een niet-gekkie namelijk ook gedaan hebben. Dus. ‘Sommige mensen willen niet met mij praten. U wel hè, u bent aardig. Die andere mensen zijn stom.’ Beetje ongemakkelijk dit. Dan nog iets harder: ‘Jullie zijn allemaal stom, behalve deze aardige mevrouw!’

Alle klanten in de rij kijken naar mij. Onbedoeld ben ik nu de spil in een uiterst ongemakkelijke situatie. Hè shit, heb ik ook nog een vuiltje achter m’n contactlens. ‘Wat is er mevrouw? Kijk nou wat jullie gedaan hebben, stomme mensen. Deze aardige mevrouw moet er van huilen!’