Gekke bekken trekken, het was mijn favoriete intermezzo op kringverjaardagen. Daarbij maakte ik handig gebruik van stiefkids of nichtjes, dan kon ik er met enige fantasie nog een opvoedkundig label aan hangen. Naast mezelf hield ik tenslotte andermans kroost bezig, zodat de ouders rustig verder konden met ‘grote mensen gesprekken.’ Over te weinig parkeerplekken in de straat en het nieuwe bankstel dat er voorlopig niet komt, want ‘die belachelijke prijzen die ze bij Goossens vragen..!’ Prima, intussen gierden wij ons wezenloos om elkaars idiote smoelwerken. Wij wel.

Aan deze maffe muilenparades kwam onlangs een einde toen de beschikbare kids zich allemaal wat te oud gingen voelen voor dit soort flauwekul. Zij wel. Tuurlijk, ik kan in m’n eentje gaan zitten bekken trekken, voor de spiegel ofzo, maar de kick is gewoon groter in het openbaar.

Dus ik doe het overal. Op straat, in winkels, op de sportschool. Ik bekketrek me gek. Steekje los? Exhibitionisme? Oh ja, joh? Ik hou me anders netjes aan het mondkapjesadvies. Ik wel.