Voordeel van ouder worden is dat je je steeds minder gelegen laat liggen aan een eventueel oordeel van de buitenwereld. Het leven leert je immers dat die buitenwereld doorgaans niet zo met jou bezig is als dat jij met jou bezig bent.
Moest je me vroeger horen mekkeren tegen m’n moeder als ik noodgedwongen in regenpak naar school moest: ‘Ik fiets voor schut in die bejaarde stinkoverall!’ Waar die kwalificatie op sloeg moet ik je schuldig blijven. Kansloos was het sowieso. Zo is gekomen dat ik nu in geval van kutweer even heel diep zucht en vervolgens dat functionele gedrocht gewoon aantrek. Daar zijn ze voor uitgevonden, niet om mee te shinen bij je dinnetjes.
Hoe oud ik inmiddels ook ben, er blijven dingen waar ik niet mee gezien wil worden. Ik noem lage, zwarte veterschoenen onder een rokje. Vind ik lelijk, kan aan mij liggen. Ik noem een sjaaltje, bijeen gespeld met een broche. Vind ik zeer lelijk, ligt aan mij. En ik noem een huispak. Is lelijk, ligt niet aan mij.
Van de week was een vriendin, boekenwurm pur sang, haar persoonlijke bieb aan het opfrissen. Een gang vol dozen met eindexamenkrakers als De Moeder van David S. van Yvonne K, De Aanslag van Harry M. en tal van andere parels was het resultaat. Of er nog wat voor me tussen zat? Nou, dacht ’t wel. Niks fijners dan chillen met een boek dat met de levenskennis van nu een stuk makkelijker wegleest.
Alleen ff kijken hoe ik al dat lekkers mee naar huis krijg. Heb geen fietstassen (zie twee alinea’s geleden). Gelukkig heeft mijn vriendin een stevige tas voor me: ‘Hier, van mijn moeder gekregen. Ga ik zelf dus niet mee lopen.’ Ze toont me een donkerblauwe rugzak met daarop in feloranje chocoladeletters ORTHOPEDISCHE SCHOENTECHNIEKEN. Nee, ligt niet aan haar..
