‘Was even benieuwd hoe ’t met je gaat. Vrij vandaag?’
- Tja, lockdown hè…
‘Ja, heb ik ook, lockdown.’
- Echt hoor, ik kom de deur helemaal niet uit.
‘Werk je thuis tegenwoordig?’
- Werk? Nee zeg, ze willen me al jaren aan het vrijwilligerswerk hebben. Moet ik er al om 10 uur zijn!
‘En…?’
- Ik ben een avondmens!
‘Ik ook van nature, maar…’
- Jij laat je veel makkelijker monddood maken, gaat ze bij mij niet lukken.
‘Nou, ik heb een superleuke baan, dus…’
- Dan heb je toevallig geluk gehad. Trouwens, ik moet nog boodschappen bestellen, anders heb ik geen eten vanavond.
‘Kun je niet op een rustig moment naar de super? Ben je er meteen even uit.’
- Ik heb geeneens zo’n achterlijk muilkorfje.’
‘Oh, ik heb een heel zwikkie in mijn tas, hier neem maar…’
- Nee, ik laat me niet monddood maken!’
‘Juist. Zeg, laten we een stukkie wandelen, frisse neus zal je goed doen.’
- Het is al donker, dan kun je in deze buurt niet meer de straat op als vrouw.
‘Doe ik anders al jaren..’
- Dat is heel naïef.
‘Tja, je moet wat als de sportschool dicht is.’
- Die mogen van mij dus dicht blijven. Dragen alleen maar bij aan een oppervlakkig mensbeeld.
‘Hoe kom je daar nou weer bij?’
- Las ik op facebook. Dat schreef Robert Jensen.
‘En die kan het weten…’
- Hij kreeg anders wel bijna 100 likes!
‘Ah, in dat geval..’
- Kijk, jij zit al heel diep in die wereld, voor jou is dat veilig. Mensen die meer nadenken, zoals ik en Robert Jensen, zijn daar de dupe van.
‘…’
- Waarom heb je die muilkorf nu op gezet? Zo versta ik je niet.
‘…’
- Wat zeg je nou? Doe dat kreng es ff af.
‘Ja, sorry. Ik zei dus dat ik ga. Terug naar mijn veilige, naïeve, oppervlakkige algoritme. Monddood zijn bevalt me prima.’