En toch heeft thuiszitten ook enkele nadelen. Inspiratie, bijvoorbeeld voor schrijven, komt me wat minder hard aanwaaien. De wereld van voor maart 2020 was gewoon wat kleurrijker.

Van m’n eigen sprankelende persoonlijkheid moet ik ’t ook niet meer hebben. Sinds de meest recente lockdown ben ik een overgestructureerde autist. Werkelijk waar, als ik was geboren zoals ik ben geworden, had ik als kind strak gestaan van de medicatie. Werd ik op woensdagmiddag ondergebracht bij een zorgboerderij, om samen met andere gehandicapten (ja sorry, zo heette dat in mijn tijd) mandjes te vlechten. Van pitriet ofzo. Zat geen hond op te wachten, maar de cliënt kreeg tenminste structuur. Dat idee.

Sinds mijn betaalde werkzaamheden naar de achtergrond zijn verplaatst, heb ik zoveel structuur in m’n leven, dat het bijna lijkt of ik het druk heb. Voor alle duidelijkheid… ik heb een aangeboren bloedhekel aan niet werkenden die lopen te piepen over hun ‘drukke leven’, ‘geen tijd om te sporten’ en ‘niet aan mezelf toe komen.’ Dat zijn van die dooddoeners die je moet verdienen, vind ik.

En ik verdien dat nu niet. Ondanks mijn imposante dagschema, kijk maar: Wekker, opstaan, havermout, opfrissen, omkleden, yoga, krachttraining, dansen, Op1 (terugkijken), boodschappen, smoothie + bammetjes, huishoudelijkheden, wandelen, mediteren, koken + podcast (beetje blijven multitasken), vriendje thuis, eten + luisterend oor aan werkgerelateerde klachten (vriendje), afwassen, binaire puzzel, quality time + wandeling met datzelfde vriendje, ‘monkey business’ (lees: max één dom teeveeprogramma per avond), gapen, slapen…

‘Ik heb geen tijd meer om te schrijven!’

Meer blog items