Mijn relaties met apparaten zijn van oudsher doorspekt met verbale agressie en huiselijk geweld. Al bij de eerste aanblik van iets met knopjes krimp ik spontaan ineen. Uit angst voor klappen. Juist, selffulfilling prophecy.

Toen ik me laatst voor krap een tientje een elektrische krultang had aangeschaft (non food afdeling, discount super en geen geld), leek dit al gauw een traditionele ‘match made in hell.’ Geen knopje gaf sjoege. Gewoon opwarmen moest ie, meer niet. Na een kwartier vloeken en ‘zie je wel, ik heb weer zo’n goedkoop kutding gekocht’ stond ik nog altijd met een koude staaf in m’n handen. Toch maar even de gebruiksaanwijzing erbij dan.

De stekker in het stopcontact bood soelaas. Dus. Mijn excuses jegens het apparaat kwamen veel te laat, hij luisterde nu alleen nog naar de naam kutding. Desalniettemin, hij warmde op. En snel ook. Goed, showtime.

Met het bijgeleverde boekje veilig in de aanslag (ja kom, ik laat me niet twee keer dollen door dezelfde opponent) ging ik puntsgewijs te werk:

1) Rol een dunne pluk haar om het warme gedeelte van het apparaat. Check

2) Rol de pluk op tot aan de haarwortel. Ook gelukt. Haha, kijk nou, ik kan dingen!

3) Hou de opgerolde pluk 8 tot 15 seconden vast. So far so good. En nu?

4) Haal de pluk los middels de uitrolknop. Uitrolknop? Waar zit die dan? Ik voel ‘m niet en zie ‘m niet, dat apparaat zit namelijk in m’n haar.

Die 15 seconden krultijd waren intussen ruimschoots verstreken en die elektrische prultang zat gewoon hartstikke tering muurvast! Na een nieuwe serie verwensingen jegens mijn tegenspeler zat er niks anders op dan de keukenschaar te pakken.

Karma is a bitch. Maar dat kutding ook.