Zoals velen behoor ik tot de groeiende groep zweefballonnen die van de ene politieke partij naar de andere wordt getikt. Echt, steek mij maar lek.
Ik vond het dan ook nodig om me te wenden tot hulpverlenende instanties als Kieswijzer en al die anderen. Spijt van. Eén keer uitkomen op D’66 vind ik nog wel om te lachen, maar zelfs dat lollige Keezersquest van Arjen Lubach dreef me zonder pardon in de armen van Rob Jetten en co.
Misschien is het een beetje m’n eigen schuld. Ik ben domweg te lui om partijprogramma’s uit te spitten. En voor luiheid betaal je, terecht, een prijs. Best een rechtse opvatting, bedenk ik me nu.
Keurig socialistisch opgegroeid is mijn politieke correctheid enkele decennia later niet meer zo vanzelfsprekend. Terwijl ik me van de ene ongeschoolde baan naar de andere sleepte, hoorde ik steuntrekkers (fout rechts woord, weet ik) klagen. Hoe schandalig het was dat de staat hen aanmoedigde (!) om wellicht iets in de geest van arbeid te overwegen. Irriteerde me. Mateloos. Sorry.
Gelukkig heb ik een aangeboren zwak voor migranten en milieu, dus rechtser gaat het niet worden.