Nee, ik zie mezelf niet als de meest volwassen volwassene. Iets supervolwassens als een hypotheekgesprek kan ik nauwelijks opbrengen. Ik heb net zo lief een huurhuis. Wonen is wonen, als het maar een beetje warm en betaalbaar is, denk ik dan. Ik hou me niet bezig met het vervangen van kunststof kozijnen door houten. Of andersom. Waarom? Er zitten toch al kozijnen in? En, nog iets onvolwassens… elke middag begroet ik mijn partner met een luidkeels ‘Vriendjeeehhh!’ terwijl ik hem omklem met armen en benen. Vind ik leuk. Elke dag. Doe ik niet moeilijk over. Hij soms wel.

Daarentegen heb ik wel een soort ingebouwde schaamte, sommige dingen ‘doe je nu eenmaal niet.’ Met bezoek over de vloer begroet ik mijn vriendje zonder die omklemming. En er is nog iets wat ik echt nóóit zou doen…In de rij staan om een ijsje te mogen kopen.

Wat ik de afgelopen dagen tijdens mijn stadswandeling aantrof bij ijssalon Saluti… Geen rij, maar een oneindige file, tot ver in de winkelstraat. Met op het eerste gezicht allemaal serieuze volwassenen, die ik verdenk van hypotheken, kantoorbanen en kinderen op de HAVO.

Eerlijk is eerlijk, bij de gedachte aan een hoorntje met mokka, panna cotta, salted caramel, stracciatelli, witte chocola, kokos en (oh jammie) cakebeslag loopt het water mij ook driedubbel in de bek. Maar om mezelf daar een uur voor in de wacht te zetten…..ik zou me kapot schamen.

Die filevormers hebben daar geen last van. Met plechtige gezichten alsof er nabestaanden gecondoleerd moeten worden, schuifelen ze in een dociele colonne langzaam richting hun felbegeerde lekkers. Schaamteloos.

Weet eigenlijk niet of ik jaloers op hen of trots op mezelf moet zijn..