Ik zit. Met een paar kekke laarsjes aan m’n voeten. Net gepoetst, mooi hoor. Beetje erg hoog wel, die hakken. Te lang geleden dit. Zie nu al op tegen de terugweg. Heenreis viel me al zwaar, terwijl dit terras extreem dicht bij huis is. Dertig meter struikelen en strompelen en een walhalla van lokaal gebrouwen biertjes ligt aan je voeten. Ik zit hier goed.

Net als de rest van Nederland heb ik me het afgelopen jaar drie slagen in de rondte gekuierd. Echt, ik kan deze stad wel dromen. Zwolle is bepaald geen nachtmerrie, kan ik u melden. En dat na dertig jaar Zwols burgerschap. Waar zo’n crisis al niet goed voor is.

Een jaar op gympen te hebben gebanjerd betekent wel dat ik mijn wandelskills op hoge hakken behoorlijk heb verwaarloosd. De noodzaak voor frivool schoeisel ontbrak nu eenmaal. Thuis bankhangend op naaldhakken voetbal kijken slaat immers nergens op.

Tegelijkertijd heb ik ook altijd pertinent geweigerd om op gympen buiten de deur te drinken. Doe ik niet. Een automonteur gaat niet in z’n overall naar de opera, een voetballer niet op nopschoenen naar de disco en een prostituee niet in haar nakie uit eten. Dat idee.

Een terrasbezoekje is een kleine ‘escape from reality.’ Dat moet een beetje speciaal blijven en daar horen leuke schoenen bij, vind ik. Dus om straks weer volle bak mee te draaien, moet ik eerst flink trainen, vrees ik.

Goed, dat is een zorg voor later, voorlopig zit ik hier. Op dit mooie terras op het Assendorperplein. Ik kan kruipend naar huis. Denk dat ik dat maar ga doen ook.