Net als velen van jullie behoor ik tot de diehard Oogappels-fans. Gewoon, omdat het een geniale serie is. Punt. Eigenlijk val ik buiten de doelgroep, want ik ben geen moeder, geen oma, geen puber, geen Merel. Al heeft elke vrouw wel een stukje Merel in zich. Wat een schurend, confronterend, en immer dorstig prachtmens is dat zeg!

In ‘real life’ kan ik als overtuigd kinderloze natuurlijk niet echt meepraten over de stress van pubers opvoeden of gedeeld ouderschap. Hoeft ook niet. Mensen die over alles menen te moeten meepraten zijn namelijk vervelend. Zie bepaalde BN’ers in talkshows, zie bepaalde gasten op verjaardagen (zo enorm niet gemist afgelopen anderhalf jaar!)

Een vriendin met twee levendige kleintjes praat me wel eens bij, over haar doorwaakte nachten bijvoorbeeld. Dan weer moet het ene schatteboutje plassen, dan weer de ander aan de borst. Rustig doorslapen is er voor haar niet meer bij. Respect, blij dat mij dit bespaard blijft.

Hoewel? Sinds de nachtelijke zweetaanvallen kan ik een mondje mee babbelen over gebroken nachten. Dat is allemaal een stuk minder erg dan brullend kroost aan m’n bed en gelukkig hoeft er niemand aan de borst. Getsiederrie, hou op zeg. Nee, ik word gewekt door korte hittegolven die zich meerder keren per nacht melden. Heb overigens begrepen dat dit euvel van tijdelijke aard is. Merel deed er destijds maar twee afleveringen over. Maar nog steeds dorst hè..