Vrijdagochtend tegen tienen neem ik met een vast clubje yoga deelnemers plaats op een specifieke plek in een specifiek park. Daar waar de energie ons naartoe brengt. Yoga moet je niet willen uitleggen.

Trouwens, zo gek is onze voorkeur niet, want we zijn altijd in gezelschap van andere groepjes of individuen die hier graag zijn. Geen probleem hoor, yogi’s en yogini’s beoefenen de kunst van het loslaten, in het moment zijn en bij jezelf blijven. Beetje uitdaging van buitenaf kan geen kwaad.

Zo zijn er die energieke schoolkinderen die onder leiding van een juf wekelijks (misschien wel dagelijks) gillende, stampende rondjes rennen. Deert ons niet. Het educatieve doel ontgaat me eveneens, maar ik laat het los.

Of dat tetterende wandelclubje van middelbare dames (qua geschatte leeftijd dan), waarvan er twee standaard een half uur te vroeg komen. Dit halve uur wordt steevast besteed aan luidkeelse verbazing over de rest, waarom die er nog niet is. Verandert nooit, sterker, de dames hebben hun wekelijkse misverstand waarschijnlijk nodig. Loslaten dus.

Dan komen er twee fietsen met gierende remmen bij onze standplaats tot stilstand. Twee jongemannen, beide met een capuchon op (het is 20+ graden, maar…juist, laat los) hebben duidelijk al een creatief voorschot genomen op de vrijdagmiddagborrel. Die indringende wietlucht kan bij wijze van wierook prima doorgaan als ondersteuning voor onze yoga practice.

Boys hebben niks kwaads in de zin, ondanks hun ietwat confronterende taalgebruik: ‘Fuck, wat een k*nkerlekker park is dit!’, ‘Ja man, echt een k*nkergoed leven hiero.’ Goed, niet mee bezig houden, ze zijn immers ook niet met ons bezig. Op die ene complimenteuze oneliner na dan: ‘Check dan, dat wijf is k*nkerlenig!’

Juist, d*nkjewel. Yogi’s of niet, we zijn nu toch wat afgeleid en halen in de gauwigheid wat geestverruimende herinneringen op. Het blowjargon van weleer was absoluut anders, meer in de geest van ’te gek’ en ‘weet je’, ondersteund door veel lamlendig gegniffel. Ja, dat was toen. Op vrijdagmorgen k*nkerstoned in het park liggen is er nu niet meer bij. We zijn te oud.

Maar nog wel k*nkerlenig…;)

Meer blog items