Meestal niet, maar soms, heel soms, ben ik een secreet.

Vorige week bezochten vriendlief en ik sinds lange tijd een concert, van de 3j’s. Intens genieten van prachtige muziek en de hemelse stem van Jan Dulles. Met de ogen dicht.

Bij wijze van spreken dan, want ik kijk mijn ogen uit. Niet vanwege eventueel podiumspektakel, 3j’s hebben niks te verbergen, maar om de zeer gevarieerde doelgroep die deze band aantrekt. Alsof een zo willekeurig mogelijk gros Nederlanders bijeen is gezet om een nieuw medicijn te testen ofzo. Vitale ouderen, kekke twintigers, gouden kabelkettingdragers, smakeloos geklede veertigplussers. Die leg ik even uit, ik heb namelijk pijnlijke horrorensembles voorbij zien schuiven… Bloemetjesjurken op kuitlengte, gecombineerd met platte wandelschoenen en enkelsokjes tot boven de enkels. Of wat dacht je van een bierpens met een te kort (!) shirt erover, daaronder een driekwart broek en (ook dit verzin ik niet) slippers. Nogmaals, we waren een avondje UIT. Naar het THEATER.

Dan is er nog een groot percentage fans waar ‘iets mee is.’ Ze hebben vaak een wat ongecontroleerd stemvolume en zijn niet zelden te herkennen aan hun verrassende fysieke verhoudingen. Van ons (yep, guilty) krijgen ze ook wel eens de arrogante kwalificatie ‘niet helemaal 100 punten’ mee. Nee serieus, ik heb altijd veel liefde voor deze mensen. Ze zijn mooi en puur van binnen. Wij niet altijd. Ik soms zeker niet.

Terwijl we in de foyer nagenieten van de show, komt een dame met voornoemde kenmerken en waggelende tred onze kant op. Haar stralende lach trekt mijn aandacht. ‘Ik had een miet en griet!’ kirt ze me toe. ‘Wil je de foto’s zien?’ Zoiets is nooit een vraag, dus kom maar door. Enkele minuten scrolt er een oneindige stoot kiekjes langs m’n ogen waarop de dame in kwestie door alle 3j’s gezamenlijk en afzonderlijk wordt geknuffeld. Hartverwarmend. ‘Was de avond van me leve!’ voegt ze toe en gelukzalig scharrelt ze verder. Wat een schat.

Vriendlief aanschouwt alles licht gniffelend. ‘Nou, alle drie de j’s zitten nu met een harde snikkel in de kleedkamer hoor!’ Hè toe, zeg dat nou niet, wat flauw! Maar het is al te laat, een ontembare slappe lach neemt me over en laat me niet meer los.

Secreet dat ik ben.