Veel yoga collega’s waren er niet gerust op. Die noodverordening van afgelopen maandagavond en het aangekondigde ‘rel-event’ in de binnenstad. Onze yogastudio is tenslotte vlakbij het station gevestigd…

Zoals meestal snapte ik de onrust niet. Kom op jongens, we wonen in Zwolle, hier valt alles altijd mee. Of tegen, reltechnisch gezien. In elk geval weiger ik structureel de ernst van minderjarige relplannen in te zien. Daar heb ik niet altijd gelijk in, maar het leeft een stuk makkelijker. Dat stukje yoga filosofie heb ik donders goed begrepen.

Dus ik ging in alle rust lekker lesgeven, ‘ik bleef bij mezelf’, ‘zocht verbinding’ en hing nadrukkelijk ‘de kalmte in de storm’ uit, om uiteindelijk ‘de kracht van de stilte’ te laten zegevieren.

Naast die krachtige stilte werd de studio helaas ook omringd door het geluid van sirenes, waarschuwingsschoten en gillende relnichten in spé, die zich op de parkeerplaats hadden verzameld. Enkelen werden afgezet met de auto… ‘Succes, bel maar als het afgelopen is!’

Goed, kalmpjes op huis aan, zou ik zeggen. Bijna. Rond de studio en de stadsgracht had zich intussen een menigte verzameld die nergens naartoe ging. Alle wegen richting onze gezellige binnenstad waren namelijk volledig en veilig geblokkeerd door politiewagens. Geen probleem, ik fiets wel ff om.

Als ik erlangs kan tenminste, dat tuig staat verdomme midden op de weg! Adem in, adem uit, ik wijk niet uit, ‘blijf op mijn pad’, want ‘ik sta in mijn kracht!’ Hoewel, ik sta niet, ik fiets, maar mijn kracht is er niet minder om hoor. Wat heet, ik krijg zin om een paar van die verongelijkte smoelwerkjes van hun sokken te rijden. ‘Fuck off bitch!’ luidt de reflex na een bijna aanrijding. ‘Flikker op loosers!’ wil ik er tegenaan gooien. Maar ik doe niet mee, ik hou m’n mond. Kracht van de stilte, weet je nog?