Ondanks het imposante aantal werkgevers dat ik de afgelopen decennia versleet, kreeg ik nergens te maken met een onveilige werkomgeving. Hooguit een keer met een wat ongewenst intieme bedrijfscultuur.

Toen ik mij een jaar of meer dan tien geleden weer eens op een nieuwe arbeidsplek meldde, viel mij gelijk op dat iedereen daar nogal openhartig was over zijn of haar sanitaire avonturen. Met name de heren in da house kondigden doorgaans handenwrijvend hun grote boodschap aan. En niet alleen de voorbeschouwing kreeg uitgebreid zendtijd. Zelfs al zaten we met z’n allen te lunchen, de terugkerende boodschapper werd met een schouderklop onthaald om vervolgens uithijgend achter een bak koffie zijn verhaal te delen: ‘Man man man, dat had je moeten zien joh, drie keer doortrekken, ik zweer ’t je!’ Mijn eventueel timide ‘ik hoef niet alles te weten hoor…’ smoorde immer in het tumult van schaterende en, jawel, applaudisserende collega’s. Zat niks anders op dan me aan te passen.

Overigens maakten niet alleen de werkzame manschappen zich schuldig aan ‘ongewenste intimiteiten’, the chicks in the club roerden zich net zo hard. Zij het op een ander vlak. Zo stuitte ik in de personeelsruimte op een geopende toiletdeur, met daarachter een vrouwelijke collega, zittend met haar broek op de enkels. Nee nee, geen ‘bruine trui’ of een ‘zak tuinaarde’ en zelfs ‘Kluivert werd niet uit de selectie gezet.’ Ze was gewoon blij me te zien…

‘Oh, fijn dat je er bent…tampons bij je toevallig?’

• Tuurlijk. Hier, vangen!

‘Ah super…heel misschien ook een schoon slipje?’

• Zeker, heb ik. Ben door schade en schande op alles voorbereid. Paracetamol, schone sokken, haarelastiekje, stukje kauwgom…zeg maar wat je nodig hebt.

‘Eh…een kleinere maat tampon misschien?’

• Ja, momentje, ff zoeken.

‘Mooi. Ik krijg ‘m er niet in namelijk, het is nog te droog.’

• Dat zei je man vannacht ook zeker….Oeps, sorry…

‘Je bent echt een topcollega. Zo snel als jij je aanpast!’