Goed, ik zie dus vrij snel de humor in van onzin en tegelijk vind ik vrij snel iets onzin. Ergo, ik heb vrij snel een pleziertje. Voorbeeld: Een obscure vriendin van vroeger had een bananenbox. Een banaanvormige lunchtrommel om een banaan in te vervoeren. Vind ik dus onbedaarlijk onzinnig. Een ‘Hüttenkäse bewaarbakje’ had ze ook. Een bakje voor iets wat al in een bakje zit. Raap mij maar op. Haar pakje shag borg ze overigens op in een sjiek lederen shagbewaartasje. Van die dingen.

Testje: Weet jij wat messenleggers zijn? Heb je ze thuis? Gebruik je ze? Bij drie keer nee, google maar ff. Is lachen. Bij drie keer ja is het waarschijnlijk beter om mij niet aan je tafel te hebben. Gewoon omdat ik jouw spullen uitlach. Met jou en je ongetwijfeld liefdevolle kookkunsten zal ik nooit spotten, het zijn jouw messenleggers, je amuselepeltjes, je visvork, je servethouder, je diagonale wijnflesoplegger + onvermijdelijke wijndruipring en je kaarsendover die me over de grond laten rollen.

Ik kom niet aan eten toe, die slappe lach zal me niet loslaten. Oké, voor het toetje maak ik een uitzondering (geweldige uitvinding trouwens, die ijslepels). De koffie achteraf drink ik gelukkig pikzwart zonder toegevoegde tralala, blijft mijn gehannes met een suikertangetje ons beiden bespaard.

Nodig je me desondanks toch uit, dan zal ik er zijn en me proberen te gedragen. Respect boven alles. Staat wel iets tegenover. Moet je ook een keer bij mij komen eten. Jaja, eerlijk is eerlijk. Ga ik lekker roti halen. Je weet toch, zo’n Surinaams pannenkoekje met iets van aardappel-, kip- en groentegedoe ertussen. Bestek peins ik niet over. Gewoon oprollen, knoeien en smullen. Onder begeleiding van een flesje Hertog Jan. En nee, daar krijg je geen glas bij, want het zit al….je snapt ‘m.