Gebakken peren, dikke bult, mea culpa…
Luister. Enkele zondagen geleden zat ik alleen thuis, klaar voor Chelsea – Tottenham, lichtjes te balen dat vriendlief er niet was. Samen kijken geeft immers zoveel meer diepgang… Toen zag ik die gemiste videocall van ene Rachid. Ken ik van Instagram. Hoewel kennen? Een ultrakorte chatwisseling leerde mij alleen dat ie voetbalt, in Marokko woont en dit jaar 30 wordt. Uitgeluld, zou je zeggen. Blijkbaar niet, hij belt namelijk nog een keer. Oké, heel even dan, want die wedstrijd begint zo. Weet je wat? We kijken wel samen, stuk gezelliger. Zo, ik zet ‘m voor de teevee, biertje erbij, ‘Cheers!’
‘Yeah, nice pass!’, ‘Oh my God, I would ‘ve pissed that one in, I swear!’, ‘Come on referee, you blind faggot!’, ‘What a fabulous goal, wasn’t it?’ Nou ja, dat dus. Rachid en ik hebben het ruim anderhalf uur leuk en ik heb m’n Engels weer wat opgehaald. Eind goed, al goed.
Bijna goed. De volgende ochtend stuit ik op een stortvloed aan gemiste chatberichten, hartjes, kusjes, ‘love’, ‘my sweetheart…’ ‘x’s Rachid’ en dat duurt voort tot op de dag van vandaag. Nee, geen dickpics, alleen maar liefde. Elke dag.
Een bloemlezing: ‘Goodmorning, miss sunshine’, ‘I miss you’, ‘You set my heart on fire’, ‘Hello, my moon of the universe’. Die laatste vind ik wel creatief trouwens. Op een enkel verdwaald zwaai icoontje na blijft elke verbale reactie van mijn kant uit en laat meneer zich evenmin ontmoedigen door de tientallen onbeantwoorde video oproepen. Sterker, hij heeft al op eigen houtje het ‘I love you’ stadium bereikt. En dan kun je er natuurlijk op wachten: ‘Wanna make love….’ Juistem.
Nogmaals, ’s mans creativiteit is prijzenswaardig, maar ik sla ff over. Het idee dat ie na onze digitale ‘break up’ wellicht cyberseksfilmpjes met ondergetekende in de hoofdrol laat rondslingeren, windt mij niet op.
Ja, lach er maar om. Doe ik ook, want ik mag niet klagen toch? Aandacht van een jonge gast… en bovendien heb ik ’t zelf uitgelokt. Voetbal kijken met een vreemde, welke naïeve kech doet zoiets….