Ja, ik zag ’t al. Er staat een dame achter mij met enkel een pakje gerookte zalm. Jammer voor haar, want ik ben daar dus mee gestopt, mensen met ‘maar één dingetje’ voor laten. Iemand kiest tenslotte zelf om één dingetje te kopen. Keuzevrijheid, absoluut. Op mijn beurt kies ik ervoor dit stom te vinden. Tuurlijk kan ik niet in iemands portemonnee kijken, om de meest voorspelbare tegenwerping meteen bij de horens te vatten. Maar iedereen kan er wel een basic in de geest van een pak havermout bij verzinnen, lijkt me. Voor nog geen zestig cent is die halve kilo van jou. Met twee boodschappen sta je m.i. al minder voor lul. Is maar een tip.

Even serieus hè, ik reken mijzelf tot de zachtaardigste personen die ik ken. Goed hart ook, iets te groot, weet ik. En juist dat schijnt met knipperende neonlichten op m’n voorhoofd te staan: ‘GROOT HART! IEDEREEN MAG VOOR!’ Die sneue één productshoppers moeten mij daarom altijd hebben om achter te gaan staan. Helaas voor hen staat er op mijn achterhoofd iets anders…Vul maar in, kan heel kort.

Tegenwoordig vermijd ik oogcontact met bejaarde meneren die slechts een pakje Oreo koekjes op de band leggen en scholieren met een blikje suikerwater. Eigenlijk negeer ik iedereen die zich bezondigt aan deze knullige, onrendabele manier van winkelen. Al zitten ze in een scootmobiel, hebben ze Noord Afrikaanse of Antilliaanse looks…ik laat ze genieten van het uitzicht (ik heb best een fraaie rug, al zeg ik het zelf). En ik discrimineer niet. Dat hummeltje van 6 jaar met een doos smeltende raketjes kan het net zo goed schudden. Toe ff zeg, kind hoeft vandaag niet meer naar z’n werk, of wel? Mag lekker een ijsje eten van z’n moeder. Superlief, maar voor het genieten van luxe moet je af en toe even in de wacht. Leermoment. Graag gedaan.

Goed, ik gooi de oogst van vandaag in m’n tas en ontdek dat ik een pak meel ben vergeten…En ik wilde immers boterkoek maken. Kan ik dus weer die winkel in. Ik besluit gewoon vier pakken meel te kopen, er staan in de nabije toekomst vast wel meer baksels op stapel. Ja hoor…’één pak per persoon’, het staat er echt nog. Met het schaamrood op m’n zachtaardige kaken kruip ik achter een 80 jarige (gokje) die een volle kar mag afrekenen. Pure zelfkastijding dit..

De lieve mevrouw draait zich om: ‘Ach meid, ga maar gauw voor, jij hebt ’t vast drukker dan ik!’ Maar ik schud m’n hoofd, ik moet ff dimmen nu.