Laatst vroeg iemand mij of ík me dan niet bezorgd of kwaad maakte, over die oorlog. En de eventuele gevolgen voor ons. Nee, niet echt eigenlijk. Ik wil het wel, maar het lukt me niet. Woede over zaken op macroniveau ken ik niet. Het raakt me blijkbaar niet persoonlijk genoeg. Ja, ik weet ‘t, met onverschillige types zoals ik winnen we de oorlog niet. Maar we zullen er ook geen één veroorzaken, dus dat scheelt.

Kijk, ik ben heus wel es kwaad ofzo. Maar onrecht, ongelijkheid of gestoorde dictators die de baas van de wereld willen zijn maken me eerder moedeloos. Niet woedend. Of boos. Of geïrriteerd. Zelfs niet een beetje chagrijnig.

Nee, zulke emoties bewaar ik voor beduidend trivialere zaken. Chagrijnig word ik als de trainer van Chelsea mijn lievelingsvoetballer weer es niet opstelt. Geïrriteerd raak ik van bepaalde B artiesten die zich aan talkshowtafels uitlaten over ‘dat belachelijke overheidsbeleid.’ Beetje boos word ik als Thierry B. iets zegt. Überhaupt.

Wil je mij een keer serieus woedend meemaken, ga dan bijvoorbeeld…

..dwars door me heen praten wanneer ik ook eens langer dan twee zinnen aan het woord ben.

…naast mij op de bank onophoudelijk luidkeels zitten gapen, met zo’n GKGGGG geluid erachteraan.

…in een drukke winkel je voortdurend krijsende, jengelende kind niet tot de orde roepen.

…of (en dan is de koude oorlog echt nabij) tegenover me aan tafel zitten smakken, slurpen, met volle mond praten of met de soeplepel tegen je tanden klepperen!!!

Sommige mensen kunnen een ander fantastisch aanspreken op bovenstaande gedragingen. Respect. Jaloers op. Maar bij mij dreigt acuut ontploffingsgevaar, dus ik ben weg. Weg van die bank, uit die winkel, van tafel. Om af te koelen. En mezelf af te vragen waar ik me in hemelsnaam druk om maak. Er zijn toch wel ergere dingen in de wereld..? Oorlog ofzo.