Normaal deel ik niet met de wereld waar ik allemaal geweest ben en hoeveel indruk dat maakte, want dan blijf ik aan de gang. Als hooggevoelig persoon.

Maar de vrouw die ik afgelopen zaterdag zo’n anderhalf uur heb staan bewonderen wil ik je niet onthouden. Iedereen kent natuurlijk de Amerikaanse rock/funk formatie Mothers Finest wel (Nee? Bestaat al een poosje hoor, hadden in de 70’s enkele hits, zoek maar ff op anders..). Anyway, deze doorgewinterde klasbakken traden afgelopen weekend op, gewoon hier, bij ons, in Hedon. Het werd een damn funky rock ’n roll night, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van leading lady, Joyce Kennedy. In één woord ‘Wow, wat een vrouw!’ Dat zijn trouwens al vier woorden, kun je nagaan.

Zoals jij en ik weten, ‘age is just a number’, maar toch google ik altijd iemands leeftijd. Altijd. Gewoon om mezelf te vergelijken met de dame in kwestie, qua ‘er nog best jong uitzien voor haar leeftijd.’ Doen we allemaal, weet ik. Bij Joyce steek ik bleekjes af. Vooral letterlijk, maar dat bedoel ik niet eens. Joyce is 74. Zou je niet zeggen en dat hoeft ook helemaal niet, wan Joyce rockt als een trein. Dijk van een stem, frivool kapsel, fris make upje, kekke legging en gympen (eventuele steunzolen zie je niks van), stoere kettingen, sexy mofjes…het past haar.

Schei ff uit met Patricia P., Marijke H., Monique van de V. of Dolly P….Prachtige dames, maar ik geloof ze niet. Joyce geloof ik wel. Een powervrouw van het zuiverste water. Uithalen met haar stem, de menigte opzwepen, de microfoonstandaard in de lucht gooien, of haar been. Gaat nog best een aardig eindje omhoog. ‘Age is just a number’ en Joyce is het bewijs.

Na het concert drommen er wat mensen samen voor het podium, om even haar hand vast te pakken. Vind ik niet nodig, ik zie zo wel dat ze echt is. Ik wil Joyce niet aanraken, ik wil haar zijn. Niet over 23 jaar. Nu.