Zondag, vriend en ik zijn buiten bezig. Hij met klussen aan het tuinameublement, ik met het schrijven van een stukje. Van dat laatste komt weinig terecht. Buurman van twee tuinen verderop is aan het donderjagen met één van zijn peuters. Geen idee wat ze precies doen, vast iets met kietelen ofzo, want de kleine schatert het uit. En ik gier dubbel zo hard mee, zo aanstekelijk dit. Baby’s en peuters, heerlijk.

Vriend (vader van twee boys van 18 en 15) snapt mij niet: ‘Doe es ff normaal joh, trouwens zo dadelijk is het weer janken geblazen, want dan zijn ze ’t ineens zat, let maar op.’ Dat laatste klopt. Er stijgt een hartstochtelijk geblêr op vanuit de buurtuin. Geniet ik dus ook van: ‘Hoor dan, hoe lief, dat gehuil, ik smelt gewoon!’ Vriend: ‘Jij moet echt ff normaal doen nu. Sjongejonge, blij dat die van mij wat ouder zijn….’

Dat lijkt me nou juist zo lastig aan opvoeden, dat ze ouder worden. Zou me geen raad weten als ze op hun 15e ineens gaan zuipen. Doen ze tegenwoordig, geen alcohol drinken, maar zuipen. Gewoon wekelijks. Vriendlief aanvaardt het schouderophalend, ziet z’n kroost liever zuipen dan blêren. Mijn ietwat kansloze ‘hoefden wij vroeger niet te proberen’ weet ie altijd retestrak te pareren: ‘Ach, was een andere tijd hè..’ Merkwaardig argument. Alsof de hersencellen van hedendaagse 15 jarigen minder hard afbrokkelen door drankmisbruik dan 30 jaar terug.

Kan er niks aan doen, maar van een schaterende, dan wel blêrende baby word ik blij. Van een 15 jarige die regelmatig beschonken thuiskomt, een stuk minder.

Maar goed, ik moet ff normaal doen….