In principe werkt het zo, als je moe bent ga je naar bed. Morgen weer een dag, om opnieuw op te starten, opgeladen en fit. Mooi systeem. Zolang het werkt.

Maar goed, mijn systeem ligt al enkele weken plat. Wanneer ik opsta na een lange, diepe slaap voelt mijn lijf nog hetzelfde als voor dat potje slaap. Alsof ik krap drie uurtjes nachtrust heb gepakt na een gezellig latertje met veel alcohol en dansen op naaldhakken: Brak, gammel, vermoeide benen, er niet helemaal bij, dat werk. Maar zo’n feest is het al een poosje niet.

De gewenste update wordt niet doorgevoerd. Integendeel, het systeem download elke ochtend de verkeerde versie. Eentje die angstaanjagend weinig lijkt op de voorgaande. Die beviel best prima. Vrolijk, sociaal en enthousiast, van die dingen. De huidige versie is chagrijnig, niet vooruit te branden en mensenschuw. Die kan ik niet besteld hebben, dus er moet iets fout zijn gegaan met de levering.

Juist, met die constatering ‘leg je het buiten jezelf’, aldus de interne yogadocent. Ja, laat ik haar er maar bij halen. Die kan namelijk stukken beter relativeren dan het bokkige ego dat me al weken in de weg zit.

Dus sluit ik me dagelijks een half uurtje af met een meditatie muziekje, mezelf bestokend met wijsheden als ‘omarm wat er is’, ‘elke emotie mag er zijn’ en ‘luister naar je lichaam.’ Goed, ik luister. Lichaamlief wil rusten, terug naar instellingen. Volledig resetten.