Met zonnig weer is het puik chillen bij het Parkpaviljoen. Op het zandstrandje aan de plas wemelt het van de spelende, rennende, kruipende, kirrende peuters en tot hun grote plezier rollen er ook de nodige jonge vaders door het zand. Papa’s die donderjagen met hun kinderen dat het een lieve lust is. Want dat is het. Een lieve lust, ook voor het oog van de buitenstaander. Soms wordt het tafereel heel even opgeschrikt door een blêrende peuter. Maakt niemand een drama van, hoort er bij. Deze kids worden later vast allemaal sociale, weerbare, creatieve volwassenen die zich kwetsbaar durven op te stellen. Alle vertrouwen in.

Alleen voor de kleine Juul ligt dat anders. Haar papa heeft helaas geen tijd om met z’n dochter te spelen, hij is veel te druk. Met het behoeden van Juul voor al het loerende kwaad op deze mooie dag: ‘Pas op met dat schepje Juul, Kijk uit voor die hond Juul, Niet bij het water Juul, Wat zei papa nou net Juul, Straks word je smerig Juul, In de buurt blijven Juul, Kijk nou Juul, je broek is helemaal vies Juul, Niet je vingers in de mond Juul, Voorzichtig met die ranja Juul, Maak er nou geen bende van Juul, Weg bij dat water Juul, Luister nou een keer Juul, Waar ga je heen Juul,….Juul…Juul…Juuuuuul!!!!’

Ineens waggelt Juul met gestrekte armpjes mijn kant op, haar brullende paps negerend. Met haar rechterknuistje in mijn linkerhand zetten we het samen op een rennen. Richting water, uit het zicht van papa. Straks breng ik haar terug. Nat, smerig, onder het zand. En dolgelukkig.