Dat ik tegenwoordig zo moe ben is een doodeenvoudig ABC’tje. Gevolg van een moderne aandoening…

Decennia lang heb ik me door diverse coaches (van alopatisch tot homeopatisch, haptonomisch, hypnotherapeutisch en bio-energetisch) de meest uiteenlopende mode-aandoeningen in de schoenen laten schuiven: ADHD, autisme, borderline, faalangst, oorlogstrauma uit een vorig leven, spastische darm, glutenallergie, you name it….

De meeste daarvan zijn trouwens allang weer uit de mode, maar goed, ze kwamen er nooit uit. Sorry, we, moet ik zeggen. We kwamen er niet uit. Uiteindelijk moet je ’t zelf doen hè. Coaches bieden je, naast soms adembenemdende facturen, slechts de tools. Daarom heb ik, na al die jaren, heel eigentijds zelf mijn diagnose bij elkaar gegoogeld. Ik lijd gewoon aan FOMO.*

Voor alle helderheid, FOMO heb je niet voor je lol, het is een uiterst vermoeiende way of life. De Fomist kan namelijk geen keuzes maken en kiest daarom niet. Wat op zich ook een keuze is. Een feestje afzeggen omdat ik al een andere afspraak heb, is uit den boze. Al glip ik maar een kwartiertje naar binnen. Bloemetje brengen, paar biertjes weg klokken, gezien worden en mezelf wijs maken dat ik niks gemist heb. Een doekje voor het bloeden, weet ik, maar beter dan de gapende open wond van het gemiste feestje. Nu we ’t er toch over hebben…. ‘Liever te dik in de kist dan weer een feestje gemist’ gaat voor de hardcore Fomist niet op! Neen, het moet allebei, zowel feesten als fit blijven.     ’s Avonds een Fomist, ’s morgens een Fomist.

Ja, FOMO is hard werken. Ooit koos ik voor een loopbaan als yogadocent, nog steeds tot mijn volle tevredenheid. Is wel een avondbaan, wat o.a. betekent dat ik allerlei leuke voetbalpotjes moet missen. Wil ik niet. Daar is dus het scorebord van nu.nl voor uitgevonden. Kan ik rustig tijdens een meditatiemoment de tussenstanden checken. Alleen even opletten dat ik geen slapende deelnemers wakker juich… Enthousiasme, ook heel erg FOMO.

• FOMO: Fear of missing out (oftewel, bang om iets te missen)