Een olifantengeheugen vol ballast heeft consequenties. Regelmatig lig ik zomaar ineens in een deuk om iets volstrekt onbenulligs waar verder niemand een aktieve herinnering aan heeft. Voorbeeld: Van de week had ik ivm de aanhoudende hitte zin in waterijsjes, dus ik haal een doos van die goedkope dingen met twee stokjes. Dubbellikkers heten ze. Ach, er zijn in het verleden wel maffere namen verzonnen voor ijsjes. Wie herinnert zich niet de Gombal (met zo’n bevroren stukje kauwgom onderin) en de Prikkebeen (die moest je omhoog duwen, smaakte geloof ik naar banaan). Op mijn twaalfde, kreeg ik tijdens een middagje winkelen met mijn ouders een waterijsje. ‘Waterlolly’ stond er op de wikkel, waarna mijn vader terloops opmerkte dat ie toch echt hoopte op een ijslolly, ‘anders wordt het zo’n geknoei…’

Een anekdote van niks, ik weet ’t. Het is niet eens een kwestie van ‘je moet er bij geweest zijn’, want mijn ouders weten dit ook niet meer. Tuurlijk niet. Mij levert het al bijna veertig jaar elke zomer een aantal keer de slappe lach op.

Nee, dan is een gezamenlijke herinnering net iets leuker. Zo trof ik laatst mijn BFF van vroeger op een ‘meant to be boring’ kringverjaardag. Altijd lachen. We gingen destijds regelmatig samen koken of snacken onder het genot van iets lekkers. Op televisie. Verliep doorgaans tot ons beider tevredenheid. Op die ene avond na, toen was er serieus ‘geen fuck op’, aldus BFF. En na een blik in de Veronicagids, bij wijze van second opinion, kwam ik tot een soortgelijke conclusie. Alleen maar bullshit waar wij als coole twintigers echt geen tijd voor hadden, zoals een TELEAC Cursus Kantklossen, iets van Socutera, Ontdek Je Plekje en… ‘Jawel, hou je vast!’, aldus BFF ‘als klap op de vuurpijl een documentaire over DE VICTORIAANSE BLOEMENTUIN!!!’ Kun je mij dus oprapen. Enkele decennia later nog steeds.

Dus wanneer tijdens een saai verjaardagsfeestje BFF begint met ‘Weet je nog toen er geen fuck op teevee was?’ hebben wij in elk geval een topavond. Wij wel.