Had van de week mijn moeder aan de telefoon die me herinnerde aan het aanstaande dorpsfeest. Goeie reminder, want dat weekend ga ik zeker blokken in m’n agenda. Ben niet vies van een tentfeestje met een hoog ‘bier en tieten’- gehalte. Al is dat niet het enige waar een dorpsfeest om draait hè. Tuurlijk niet, dan doe je de folkloristische optocht te kort. Optocht, stoet, versierde karrenparade, noem het hoe je wil, het is altijd een leuke, gezellige, creatieve en artistieke uiting van passie en maandenlange vrijwillige werklust van alle betrokkenen. De thematiek loopt als een toegankelijk allegaartje uiteen, van schaaltje bonbons tot plastic soep, van Michael Jackson tot pinguins op de Noordpool (ja wijsneus, ik weet ‘t, maar dat maakt voor een optocht niet uit, oké..).

Zo’n feestelijke stoet kent wat mij betreft één ontsierend element. De fanfare. Echt jongens, ik kan daar niks mee, word er doodongemakkelijk van. Zo’n dociel marcherende kudde geuniformeerden met onduidelijke dingen op hun hoofd, toeters aan de mond, trommeltjes en/of klingeldingen tegen hun lijf…vervult me met een uniek soort plaatsvervangende schaamte. Oké, niet alles in het leven hoeft sexy, opwindend of pretty cool te zijn… Maar wat (jong) volwassen praktiserende muziekliefhebbers, beweegt om op hun vrije zaterdagavond in libidokillende outfit toeterend of slagwerkend door een tochtig, regenachtig gehucht te marcheren, krijg je mij niet uitgelegd.

Komt puur door mijn vooringenomenheid hoor, ik kan er niet voor openstaan. Zodra die oorverdovende parade langs me heen tettert kruip ik in een onwaarschijnlijk diepe schulp, weet ik niet meer waar ik moet kijken, wat ik moet doen, of ik moet lachen, waar ik m’n handen moet laten. Zeg het me, moet ik meezingen met ‘het dondert en het bliksemt?’ Dansen desnoods? Dol op hoor. Salsa, two step, headbangen, hip hop, I don’t give a shit. Maar muziekkorpsen onderga ik lijdzaam, ineen gedoken, met gebogen hoofd, als een muurbloempje op een schoolfeest.

Ach, zodra de fanfare voorbij is, ben ik weer een gezegend mens, dat realiseer ik me maar al te goed. Er zijn ergere dingen. Stel dat je bijvoorbeeld jeukende uitslag krijgt van Maan, Snelle of Ed Sheeran, kun je gewoon nooit de radio aan hebben. Dank je de koekoek zeg, dan maar een fanfarefobie.

En er is hoop, want laatst stuitte ik ‘via vrienden’ op een cover van ‘Sexual healing.’ Marvin Gaye’s zwoele soulklassieker, uitgevoerd door een fanfare. Oké, de wereld is allang gek, maar dit kan, zelfs postuum, nooit de bedoeling zijn geweest. Desalniettemin, als een brute verkrachting van ‘Sexual healing’ ongestraft blijft, is er meer mogelijk….

Dus, met een beetje geluk sta ik volgende week langs de Meyerweg in De Knipe te headbangen op ‘Whole lotta Rosie’ en ‘Killing in the name.’ #zinin !