Goed, ik dacht ’t weekend even leuk af te sluiten met een online gehuurde film. Een leuke thriller met acteurskoppel Fedja van Huet en Karina Smulders in de hoofdrol. ‘Speak no evil’, ken je die? Nee? Prima, niks aan de hand.

Fedja van Huet, man, wat een prachtacteur is dat. Loft heb ik bijvoorbeeld al 5x gezien. Een film met hem kun je wat mij betreft sowieso blind gaan kijken. In het geval van ‘Speak no evil’ was dat ook letterlijk slimmer geweest. Het is namelijk een gruwelijk rotverhaal. Fedja is fenomenaal als innemende engerd en Karina smerig subtiel als zijn venijnig griezelige ega. Samen vormen ze een manipulatief, psychopathisch, moordlustig koppel. Ga hier niet herhalen wat ze allemaal uitvreten en met het plot ga ik je al helemaaaal niet lastig vallen. Wil je niet weten, echt niet.

Lang verhaal kort…tijdens de film heb ik vaak moeten wegkijken, doorlopend gebibberd en ‘oh getver, nee!’ geroepen. En ’s nachts schrok ik ineens wakker met de doordringende blik van Fedja op mijn netvlies. Sinds ‘Speak no evil’ is dat niet meer grappig, kan ik je vertellen.

Wanneer ik de volgende middag uit mijn werk de laptop open, zie ik dat de film nog steeds open staat. Hm, dacht dat ik voor één keer had betaald, maar ik kan ‘m zo weer aanklikken….Geen idee welk demoon mij heeft overmeesterd, maar ik doe het….

Wat verwacht ik nou eigenlijk? Dat het nu allemaal goed komt? Zo werkt het natuurlijk niet. In dat geval zouden we ook eindeloos alle gemiste WK penalties gaan terugkijken. Maar goed, ik laat me voor de tweede keer in een etmaal door Fedja en Karina de stuipen op het lijf jagen. Pure zelfkastijding dit. Een coach betitelde mijn gedrag ooit als ‘je hand op een gloeiende plaat leggen.’

Vergelijkbaar met teveel zuipen en weten dat er morgen een dijk van een kater op je wacht. Je vinger steeds langzamer heen en weer bewegen door een kaarsvlammetje. Daten met de zoveelste man van je dromen die zich niet wil binden.

Na wederom anderhalf uur van getverdegetvers, wegkijkers, sidderingen en onheilspellende aftitelmuziek word ik eindelijk uit m’n lijden verlost….en ja hoor, ik mag nog een keer. Want opnieuw verschijnen ze in beeld. Zelfgenoegzaam en intimiderend. Klaar om me voor de derde keer af te ranselen. Ze lusten me rauw, gaan weer niks van me heel laten.

Nee Fedja, nee Karina, niet nog eens. Deze keer haal ik mijn hand van de gloeiende plaat.