Wordt nog wat, volgende week maandag. In wat voor een ravijn komen we terecht met z’n allen? Waar moeten we ons dan druk over gaan maken? Het WK is afgelopen.

Maandag, de dag nadat Marokko op sensationele wijze de wereldbeker voor de neus van Argentinië wegkaapte. Wanneer alle kranten openen met de foto van een huilende Lionel Messi die liefdevol wordt getroost door Hakim Ziyech (oké oké, laatstgenoemde komt wel erg vaak in mijn stukjes voor, maar dit gaat gewoon gebeuren en ik kijk er zo naar uit!). Op de achtergrond hebben de andere Atlas Leeuwen het op een dansen gezet, met hun familieleden. Ze zijn door het dolle, hebben geschiedenis geschreven. Passie en vechtlust wonnen het van provocatie en arrogantie. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn…

Goed, ik ben een dromer. Er is maandag waarschijnlijk wel degelijk iets om ons druk over te maken. Dan mogen de handen uit de mouwen voor de wederopbouw van ons land. Vegen we de brokstukken op in alle kapot gerelde binnensteden, want er was helaas ook negatieve vreugde. Ja, gemeente Zwolle, duw mij gerust een bezem in de handen, ik voel me ergens in de verte een soort van mede verantwoordelijk voor de rotzooi. Toch een licht schuldgevoel dat ik me na de teloorgang van de Oranje Leeuwen direct heb gestort op die van de Atlas. Alsof je daags na je scheiding linea recta bij je minnaar intrekt. Tja, kan er niks aan doen, het bloed kruipt en Oranje heeft nu eenmaal geen Hakim Z… (sorry, ik hou er over op).

Begrijp me goed hoor, ik ga echt niet meerellen ofzo. Ik tuig nog geen opgetuigde kerstboom af, steek er ook geen in de hens, mijn handen blijven brandschoon. Maar als er opgeruimd moet worden maak ik m’n handen graag vuil voor ons land. Met passie en vechtlust. Net als de Atlas Leeuwen.