Vorige week een gezellig jubileumfeestje, het 25 jarig bestaan van onze wijkkrant. Een avond vol terugblikken, oude foto’s en leuke anekdotes van oudgedienden en medewerkers van het eerste uur. We hangen aan hun lippen. Lichtelijk jaloers op de romantiek van het vroegere redactiekantoor waar de zoete inval van muzikanten en andere passanten eerder regel dan uitzondering bleek. Maar die krant kwam altijd af, al werd het nachtwerk. Rock ’n roll!

Moet je ’t redacteurschap van nu eens naast leggen. Hooguit ga ik es op pad voor een vraaggesprekje met een leuke wijkbewoner, waar ik vervolgens in de anonimiteit van keukentafel en laptop een geinig leesbaar lapje tekst van smeedt. Ondertussen behoed ik de kat om niet die volle mok jasmijnthee over m’n toetsenbord te stoten. Rock ’n roll…

Een oudgediende all rounder, nog altijd vooraanstaand medewerker, wilde er nog iets over kwijt: ‘De krant is tegenwoordig wel erg braaf, het mag wat meer schuren.’ Zijn conclusie kan rekenen op volmondige bijval van z’n oude strijdmakkers: ‘Inderdaad, de Assendorper is een brave wijkkrant geworden!’

Het werd desalniettemin een dondersleuke avond met drankjes, hapjes, muziek en babbeltjes, maar dat ene woord bleef schuren…

En bleef dat het hele weekend doen, schuren. Hoor mij nou, het hele weekend schuren, was het maar waar zeg. Nee hoor, er stonden weer voorspelbare aktiviteiten op stapel. Iets met voetbal op teevee en veilige biertjes in een warme kroeg. Wat nou, de straat op om Assendorper misstanden op te sporen en daar tot diep in de nacht als een schuimbekkende streetfighter verslag over te doen. Heel eerlijk, ik zou geeneens een misstand kunnen bedenken, dat soort dingen zie ik niet. Ik tik wat leuke stukkies over gezellige onderwerpen en leuke mensen en hou iedereen te vriend. Hoe akelig braaf dat ook is.

Kortom, mijn zeer gewaardeerde collega heeft een dijk van een punt aangesneden. Hij heeft groot gelijk. En dat schuurt.