Goed, ik had al eens verteld over mijn fan. Wat heet, in geuren en kleuren zelfs. Man man man, wat was ik overtuigd van mezelf en mijn status. Ik was tenslotte iemands ‘reason to live.’ Althans, dat dacht ik. Mijn hart is namelijk wel een beetje gebroken nu…

Eerst een stukje voorgeschiedenis: Er was dus een dame die overal in mijn lessen opdook en ook naderhand bij me kwam zitten aan de koffietafel, net zo lang kuchend en zuchtend tot ik eindelijk eens opkeek van mijn telefoon. Na twee dienende lessen wil ik namelijk gewoon een poosje naar binnen keren (Lees: domme grapjes lezen op facebook en online binaire puzzeltjes maken) en daarnaast… geen enkel zichzelf respecterend idool zal te allen tijde onmiddellijk zijn fans pleasen, dus enigszins ‘hard to get’ spelen leek me op z’n plaats.

Haar geduld werd meestal beloond, dan gunde ik haar vijf minuten van mijn aandacht. Zeker niet meer en ook niet altijd hè! Nee zeg, als ik mijn idool een dm stuur via Insta verwacht ik ook niet altijd een antwoord. Nooit eigenlijk. Wat wil je ook met bijna 10 miljoen volgers, daar steekt die ene van mij wat lachwekkend bij af, maar je snapt wat ik bedoel toch?

Zij snapte dat blijkbaar niet. Enkele weken terug bleef ik aan de koffietafel een beetje hangen in mijn heldenstatus, volharden in monkey business op mijn mobiel, terwijl zij tegenover mij steeds hoorbaarder zuchtte, kuchte, pufte en wanhopige hè hè’s uitstootte. Ondergetekende held op sokken gaf geen sjoege.

Noem het ‘hard to get’, noem het divagedrag, noem het ronduit arrogant. I don’t care, waarschijnlijk heb je gelijk, want sindsdien ben ik haar kwijt. Ze komt niet meer in mijn lessen. Het beroerdste van alles… ze doet nu Zumba, in de andere zaal, naast die van mij. Al twee keer zag ik haar daar dansen. Ze leek zielsgelukkig.

Ze heeft ’t me betaald gezet, is doorgegaan met haar leven. Dacht dat we iets bijzonders hadden, maar ze lijkt me gewoon vergeten.

Geknakt ego, op m’n hart getrapt, tenonder aan sterallures, ik heb nog een lange weg te gaan….