Goed, het leek mij dus een goed idee om voor een kleine kring van dierbaren een Amerikaans feestje te organiseren. Je kent het concept wel, iedereen maakt thuis iets lekkers en/of neemt iets eetbaars mee.

De gasten wisten mij en elkaar te verrassen met smaakvolle pastasalades, wraps en ‘a hell of a selfmade tiramisu’ (recept krijg je niet, weet ik niet, wil ik ook niet weten, maar dat de bereider van deze heerlijkheid tevens de geestelijke vader is van de Bounty slagroomvlaai met chocobrokken en Marsepein Fondant taart met banketbakkersroom doet het ergste vermoeden). Als bonus werd ik bedolven onder enkele zakken goedbedoelde onzin. Chips, in allerlei bespottelijke smaken. Hilarisch natuurlijk.

Enkele schrijfsels terug verwonderde ik mij immers over al die hartige knaagonzin die ik tegenkwam tijdens mijn Pindaflips expeditie (die ik zocht in opdracht van een andere dierbare die ik niet graag teleurstel). Dit avontuur heeft mij geleerd dat je op sommige levensvragen geen antwoord krijgt. Zoals ‘Wie haalt er stoïcijns een zak groente zeezout chips door de scan van de super?’, ‘Wie verwent op zaterdagavond z’n kroost of vrienden met (ja, het staat er verdomme echt) Pinda Donut knabbels, salted caramel?’ Van die dingen. Tot voor kort dacht ik niemand te kennen die dergelijke waanzin koopt…

Daarbij hield ik geen rekening met prettig gestoorde familieleden van een amateurschrijver die andermans chipsconsumptie belachelijk maakt. Wie kaatst kan immers de bal terug verwachten, als je geschoren wordt moet je stilzitten en accepteren dat sommige mensen net even grappiger zijn dan jij. Ik werd dus even genadeloos met m’n eigen flauwekul om de oren geslagen. Uiteraard werden de kraakzakken niet aangebroken tijdens ons culinaire samenzijn, dus kamp ik nu met een voedseloverschot.

In principe is het gewoon eetbaar, maar ik neem het risico niet. Voor de Pindaflips heb ik al een bestemming, de rest is gratis af te halen. Anoniem op een afgelegen parkeerplaats behoort ook tot de opties, ik zal niks verder vertellen en niks vragen. Oh, en je kunt er wat te drinken bij krijgen, want ik bleef ook zitten met zo’n futuristische retrofles Arizona Original Green Tea with honey. Liefhebbers?