Ontroerd door een terloopse opmerking van een puber. Zomaar, op een doordeweekse ochtend, aan de koffietafel in de sportschool.

Zo achteloos mogelijk probeer ik het prijsstickertje van de Vogue af te peuteren, De mei editie, net gekocht. Het ontgaat de 17 jarige stagiaire, die zich achter een tablet aan het werk waant, niet: ‘Vindt u dat niet zonde van het geld, zo’n boek?’ De welopgevoede schat blijft me maar ‘u’ noemen, hoe cool ik mezelf ook vind. Ik ga er niet meer tegenin ook, dat maakt een mens alleen maar geforceerd jong (lees: oud).

Hij heeft trouwens wel een punt hoor. 9 Euro neerleggen voor een pakketje reclamedrukwerk dat na een kwartiertje bladeren bij het oud papier kan, (zwarte linnen jurk van Dior €550.-) is best gekkenwerk. Maar ik ben best gek. Op mijn held. En die staat er deze maand in. Leuk interview met mooie foto’s. Dus ik heb me weer gek laten maken. De stagiaire verveelt zich blijkbaar, want ook dit ontgaat ‘m niet, net zo min als mijn glunderende glimlach. Ik kan dat soort dingen nooit verborgen houden.

‘Oh, zit u stiekem vieze plaatjes te kijken?’

• Nee joh, ik lees een interview met mijn idool, kijk maar.

‘Ah, u heeft gewoon een vette celebrity crush!’

• Nou, crush…dit gaat wel wat dieper hoor…

‘Hoe dan? U heeft toch geen tatoeage van die gast op uw rug ofzo?’

• Niet op m’n rug nee, maar kijk…’

‘Nee! Serieus..?’

• Ja, bloedserieus.

‘U houdt echt van hem hè?’

• Ja, soort van.

‘Kijk, dit is mijn celebrity crush, Abbey Cowen. Is een actrice.
Kent u die?’

• Nee, ken haar niet, mooi meisje zeg. Ja, die crush begrijp ik wel.

‘Maar dat is geen liefde ofzo hoor, zoals u dat heeft.’

• Ach, ik ben een beetje gek…

‘Nee hoor, helemaal niet. Ik vind u een heel mooi, liefdevol persoon.’

• …

‘Gaat ’t mevrouw?’

• Ja lieverd, even een eh…crush in m’n keel wegslikken.

---