Ja hoor, heb ik weer! Gillend gek van mijn zoveelste slaande ruzie met een weigerachtig Viaplay zit ik tot aan de nok toe getergd op mijn toetsenbord te rammen. ‘Stelletje kutcriminelen, ik wil gewoon een potje voetbal terugkijken, zo ingewikkeld kan dat niet zijn toch?! Dat is waar ik jullie 16 euri per maand voor dok, remember?!’

Na vijf keer inloggen, twee nieuwe wachtwoorden en een arsena(a)l aan vloekwoorden (onder alle omstandigheden lollig blijven doen houdt een mens overeind, is mijn ervaring) blijft het beeld van Arsenal – Chelsea staan op een juichende João Felix (Chelsea). ‘EN DAT KAN DUS NIET! Chelsea heeft weer genadeloos aan de kont gekregen en Felix heeft geen minuut meegespeeld. Ja, mindfuckers, ik heb m’n huiswerk gedaan, zouden jullie Viaplayers ook es moeten doen! Looooosers! Jullie lijken Chelsea wel zeg. Of FC Groningen. Of Cambuur. Kies maar.’

Moet nog naar een verjaardag ook. Helemaal vergeten een kadootje te kopen, fuck! Als ’t nou iemand was die ik iets betaald wil zetten, gaf ik een abonnement op Viaplay, maar schoonmoeder is een lief mens. Dus dan maar weer een bloemetje van Blok, om de hoek. De meiden die er werken zijn  jaloersmakend vrolijk. Echt altijd. Vast geen Viaplay abonnees… En ze weten wat ik nodig heb. Een vrolijk lentestukje met veel roze flora. Ik begin wat te ontspannen.

Gewapend met dit fleurige kunstwerk stap ik in de trein richting Heino naast een dame op leeftijd die haar neus meteen in mijn zaken steekt: ‘Oh, wat ruiken die bloemen heeeeerlijk…’, zwijmelt ze. Vooruit, een bejaarde met een onderdrukte fetisj, ben ik niet zo moeilijk in. De olijke conductrice doet eveneens een voorspelbare duit in het zakje: ‘Ach, wat lief van je, prachtig hoor!’ Lekker mens, heeft plezier in haar werk.

Op station Heino word ik bijna in koor ontvangen door een vijftal middelbare mannen met racefiets (altijd een klik mee, weet niet wat dat is): ‘Ach, dat had je nou niet hoeven doen!’ Ik, inmiddels aan de ontdooiende hand: ‘Echt niet? Dan hou ik ‘m zelf maar!’ Met een collectief lachsalvo in m’n rug wandel ik naar het huis van m’n schoonouders. Natuurlijk zijn ze blij met het bloemstuk. Kleurt schitterend bij het behang, dat had ik toch maar mooi voor ze uitgezocht…

Helaas kan ik niet te lang blijven, moet nog werken. Maar eerst even langs Blok, nog zo’n bloemetje kopen, voor op tafel, naast de laptop. En dan toch maar weer vrede sluiten met Viaplay…