De prikkelgevoelige mens wordt nu eenmaal vaak ‘uitgedaagd door het universum’ (lees: moe van zichzelf). En ik was duidelijk weer es overprikkeld, een soort karikatuur van mezelf met al die wisselende gemoedstoestanden.

Maar overal zijn oplossingen voor hè. Zo waagde ik het om mijzelf op een vrije ochtend te trakteren op maarliefst twee yogalessen achter elkaar. Bam, in your face! Een gouden zet, zo bleek. Die gefrustreerde, overprikkelde, om niks schaterende huilebalk verliet als minzaam glimlachende hug dealer het pand om doodkalmpjes door de drukke binnenstad huiswaarts te kuieren. Ja universum, nou jij weer.

Weet je wat, ik doe een bakje in de Assendorperstraat. Oké, dat is drie keer struikelen van m’n huis en daar is de koffie al betaald, maar ‘I don’t give a shit’ vandaag. Ik geniet. Het universum begint me tevreden toe te lachen, maar heeft nog wel wat uitdagingen voor me in petto. Prima, kom maar op.

Een luidkeels telefonerende chick naast me voert op zeurderige toon een slachtofferig gesprek, waarbij haar kant van het verhaal steeds begint met ‘ja maar.’ Straalallergisch voor, maar de jeuk blijft uit vandaag, I don’t give a shit immers. Trouwens die koffie smaakt hemels, ik bestel er nog één.

Maar eerst moet er een leverancier met vier luidruchtig rammelende trollies door het smalle zaakje naar achteren, langs mijn opgetrokken knieën. Koffie en ik ondergaan het minzaam. Het universum heeft z’n dag vandaag, maar wij ook. En mijn tweede bakkie geluk is in aantocht, zie ik.

‘Alstublieft mevrouw, uw koffietje!’

Zullen we nou dan krijgen…? Ik spring op, kwak wat losse euros op tafel en maak dat ik weg kom. Mijn ‘koffietje’ beduusd achterlatend. Sorry universum, je mag me best uitdagen, maar sommige prikkels gaan domweg te ver. Koffietje. Kom op zeg..!