Eentje nog hoor, dan hou ik er over op.

Tja, een mens kan zich vergissen. De één wat vaker dan de ander, klopt. Zo had ik deze week het idee dat mijn prikkelstorm enigszins geluwd was. Ik vond mezelf zo goed bezig en bovendien neem ik elke dag een ontprikkelmoment in de vorm van een meditatie, die soms tot snurkens toe ontaardt in een doodordinair hazeslaapje. Maakt niet uit, zolang het maar helpt en lekker schoon schip maakt.

Lukt vandaag ff niet. Bij elke poging tot rust slaat mijn hart namelijk op hol. Omgekeerde logica, lijkt mij, want deze momenten zijn juist bedoeld om dat liefdevolle hart en dat rijk gevulde hoofd tot stilte te brengen. Anyway, mediteren met hartkloppingen gaat niet, dus kom op nou, adem in, adem uit en relax asjeblieft ff…. Geen gehoor, hartlief blijft zich gedragen als een losgeslagen puber. Heeft ie niet van een vreemde, weet ik, weet ik.

Goed, het leven nemen zoals het komt kan ook rust geven, dus ik ga maar andere dingen doen. Kat knuffelen, stukje stofzuigen, beetje was vouwen, wat koken. Van die dingen. Best mindful allemaal.

Zou je denken? Wanneer ik in alle rust tortillas sta op te rollen, wordt de innerlijke puber weer wakker, schuift er een zwart gordijn voor m’n ogen en word ik wat duizelig. Beetje jammer dit, ga maar gauw ff op de bank liggen.

Als ik m’n ogen weer open, doet m’n hoofd zeer. Trouwens, ik lig op de grond. Wat is dit voor flauwekul joh? Oh ja, ik was op weg naar de bank… iets met hart op hol, een zwart gordijn en duizelig. Nou, dat is alledrie over, heb alleen een zere kop.

Wat een mirakel zeg. Mijn lichaam heeft me, zij het ietwat hardhandig, in een rustmomentje gedwongen. Zo’n lijf zit toch maar geniaal in elkaar.

Dan was dit voorlopig het laatste schrijfsel over prikkels, volgens mij ben ik nu wel ontprikkeld…