Toch maar kaartjes gekocht voor Dauwpop. Kon er eigenlijk niet omheen ook, het wordt een emotioneel weerzien met Franz Ferdinand. Het debuutalbum van deze Schotse rockband kocht ik in 2005 en vormde de soundtrack van een rommelige periode in mijn toch al niet bepaald vlekkeloze bestaan tot dan toe.

Goed, 2005 dus. Liefde van mijn leven en ik dansten regelmatig in Hedon, op Franz Ferdinand. Totdat het opperdepop was tussen die grote liefde en mij. Grotendeels ingezet door mijn overtuiging dat ik een nieuwe liefde van m’n leven had. In de vorm van een getrouwde collega. Ja, oordeel gerust. Wij, intens levende gevoelsmensen zijn gewend aan het predicaat naïef. Onze grote harten worden wellicht wat vaker gebroken, terwijl het verstand hoofdschuddend staat toe te kijken, maar daarnaast beschikt ons soort over het talent euforische geluksmomenten te kennen. Never a dull moment, mag je wat van vinden.

Hoe dan ook, tijdens een rendez vous in het Konkeltje maakte mijn minnaar/big love in de dop huilend kenbaar toch te willen vechten voor zijn huwelijk. Trouwens, z’n vrouw was net zwanger van hun tweede, ik was de eerste die het hoorde. Wat een eer…

Er zat voor mij maar één ding op. Vakantie. Dus vloog ik met twee gebroken harten op zak en Franz Ferdinand op m’n Ipod naar het Griekse Kos om daar een week de losgeslagen puber uit te hangen. Ik was nog zo’n jonge blom van 34 en dacht alle verdriet wel even van me af te feesten. Naïef? Dacht ’t niet, kwam als herboren thuis. Klaar voor de rest van m’n leven.

Maar volgende week bij Dauwpop mag ik die rollercoaster van weleer nog es doormaken. Dat wordt weer janken, dat wordt weer dansen, dat wordt weer euforisch, dat wordt leven in optima forma… Misschien daarna maar ff op vakantie…