Ze zitten al in de behandelkamer van de kattenkliniek. De één, op schoot bij de ander, is in diepe rust. De ander in tranen. Die viervoeter op z’n schoot, zijn ‘stiefkind’ en allerbeste vriend krijgt zo dadelijk een spuitje, in ruil voor eeuwige rust. Ik voeg me bij hen. Uiteraard in dezelfde tranen. De ‘stiefvader van mijn kind’ biedt me een zakdoekje aan van het C1000 huismerk. Totaal irrelevant natuurlijk, maar C1000? Hoelang geleden heb je dan gehuild? Eerlijk gezegd heb ik een extreem zwak voor mannen die huilen, zonder daar sorry voor te zeggen. Ik vind dat superstoer.

Met voornoemde twee heren onderhield ik zo’n tien jaar een enerverende driehoeksrelatie. Viervoeter en ik kenden elkaar al vanaf zijn geboorte, 15 jaar geleden, maar om hem nou bij gebrek aan menselijk kroost, mijn kindje te noemen… Wij waren overigens meer elkaars kind. Biologisch gezien vrij ingewikkeld, weet ik.

Desalniettemin hanteerden katlief en ik een soort wederzijdse ouder/kind constructie. Ik droeg zorg voor de natjes, droogjes, schone bak, ontvlooiing, knuffels en speeltjes, hij nam z’n zorgtaak jegens mij eveneens uiterst serieus. Door mij spiegels voor te houden. Zo leerde hij me omgaan met afwijzing. Mijn kattenkusfetish (gewoon een klinische filmkus hoor, kwam geen tong bij kijken ofzo) liet hij vaak toe. Maar net zo vaak niet, dan kreeg ik een krab en rende meneer hoofdschuddend weg. ‘You can’t always get what you want.’

Z’n ‘stiefvader’ daarentegen was zijn grote held, die mocht alles met hem. Zoenen, gooien, dansen, scheidsrechters uitschelden, tot en met bobsleeën op het droge. Ik noem maar wat. Dat stak wel eens. Anderzijds waren ze nergens zonder mij. Verstrengeld op elkaars schoot voetbal kijken zonder dat er iemand bier kan halen, houdt namelijk een keer op. Weet ik toevallig.

Met rode ogen, een lege C1000 tissueverpakking en een dooie kat in de draagbak wandelen we naar huis. De zon schijnt, dat dan weer wel.

In de tuin graaft de getergde stiefbaas het graf voor z’n beste vriend. Stoer en intens verdrietig. Mannelijker wordt het niet.