Heeft iedereen wel es toch, van die tijdperken dat je ’t ff niet meer ziet, het gevoel dat er iets wezenlijks mist in je leven, van die dingen.

Ten eerste mis ik mijn twee grootste helden. De één ligt hier in de tuin. In z’n eigen grafje, begraven onder een bult zand. Die ander graaft z’n eigen graf, ook in een bult zand.* Hopelijk krijg ik, wat die tweede betreft, totaal ongelijk, want ik hou bijna onvoorwaardelijk van die man en gun hem alle geluk (en centjes) van de wereld. Maar hé, die woordgrap kwam voor m’n voeten als een niet te missen scoringskans van Quincy P. bij Ajax, na een assist van….juist, say no more.

Gegeven blijft dat ik twee idolen uit het oog verlies, maar nooit uit het hart. Hoe gebroken ook. Tijd heelt immers alle wonden en er staan nieuwe helden op. Die stonden er trouwens allang, maar vertroebeld door mijn focus op het onbereikbare (heel eerlijk, tegen een spinnende viervoeter of een actiefoto van je favo speler kun je lullen tot je purper ziet, best lekker als iemand je altijd laat uitpraten, maar tot een echte dialoog of wederzijdse knuffel komt het niet, hoe hard je ook aan een eventueel ballonnetje zuigt), zag ik dat niet.

Echte helden zijn een stuk dichterbij dan Saoedi-Arabië, heb ik ontdekt. Vraag me niet hoe ’t kan, maar jullie komen ineens uit alle hoeken tevoorschijn: Vrienden, familie, collega’s, exen, buren, sportschoolklanten, fb vrienden, Instaflirts en vage kennissen die bij nader inzien een stuk minder vaag blijken. Een luisterend oor, een korte aanraking, een spontaan hartje via whatsapp, fijn bijkletsen met koffie of een biertje en ‘Je kan me altijd bellen hè!’ tot reteslap ouwehoeren, stoere verhalen die ik maar voor de helft geloof, een leuke reactie op mijn blog en ‘Wat een mooie bikini, trek es uit!‘

Weet je, het maakt niet uit wie je bent en wat je doet, je maakt me blij. Waarschijnlijk heb je ’t niet eens in de gaten, maar jij bent mijn held.

Ja, jij!

• Ach, iets met voetbal, een transfer, een woestijn.…en een paar rotcenten..