Comedy Central gebruik ik alleen om herhalingen van al honderd keer herhaalde afleveringen van Friends nog es te herhalen. Net als velen krijg ik maar moeilijk genoeg van deze iconische serie en dat komt vooral door de geniale cast, acteurs die stuk voor stuk dondersgoed zijn in hun werk. Kun je niet van elk succesproduct zeggen…

Kijk, dat ik laatst voor de vijfde keer de film Roadhouse moeiteloos heb uitgezeten, heeft weinig te maken met de subtiele acteerprestaties of de Oscarwaardige verhaallijn. Platvloers genieten van een stoïcijns rokende Patrick Swayze die, op muziek van Jeff Healy, gelaten de barkrukken en bierglazen om z’n oren laat vliegen en waar nodig een paar artistieke pakken rammel uitdeelt, is af en toe gewoon lekker.

Maar de New Yorkse vrienden zijn wat mij betreft onbeperkt lekker. Goed, ik weet dat er mensen bestaan die niet tien keer opnieuw gieren om Joey met z’n gezicht vol chocoladetaart of een dronken Rachel die Ross via voicemail wil doen geloven dat ze helemaaaaal niet meer verliefd op hem is. Het zijn hilarische scenes. Hilarisch ja. Kutwoord, mee eens, maar op Friends is het van toepassing.

Zoals met al mijn al mijn obsessies, heeft ook deze z’n weg naar mijn algoritme gevonden. Niet zelden word ik uitgedaagd om een Friends kieswijzer in te vullen. Een soort psychologische test om erachter te komen op welke Friend je lijkt. Alsof ik daar een vragenlijst voor nodig heb, ik blijf een eeuwige Phoebe: Naïef en hysterisch. En lief. Phoebe en ik zijn trouwens nog op dezelfde dag jarig ook, 16 februari. Toeval bestaat niet.

Tegen beter weten in maak ik de test elke keer opnieuw, omdat ik op Chandler wil uitkomen. Chandler ja. Die heeft alles wat ik zou willen uitstralen naar de buitenwereld: Intelligentie, bijdehante humor, sarcasme en die coole ‘alles onder controle’ mimiek.

Tuurlijk, op een man willen lijken is überhaupt kansloos, maar ik ben een beetje klaar met naïef, hysterisch en lief. Wijlen Sigmund Freud zou ’t penisnijd noemen, of het Oedipuscomplex (ja, zoek maar op). Zou best kunnen, maar ik weet dat er een Chandler in mij zit! Oeps, Freudiaanse verspreking. Echt joh, de geestelijke vader himself draait zich om in z’n graf en trekt zich af. Hij wel, #penisnijd.

Kortom, ik ga me vanaf nu gewoon stug op eigen houtje door het leven Chandleren: Intelligent, bijdehand en sarcastisch uit de hoek komen. En geen stemwijzers meer invullen.

Ook niet rond verkiezingstijd trouwens. Want elke keer kom ik uit op kluppies waar ik niet bij wil horen. Volt, Denk, Sylvana en co, helemaal geen zin in joh. Eenmaal in het stemhokje geef ik toch weer toe aan mijn neiging om de Groen Linkse deugdoos uit te hangen en kruis ik de eerste vrouw op de lijst aan.

Nee, geen Jesse K. Als ik dan geen man mag zijn, ga ik er niet op stemmen ook, #penisnijd.