Zaterdagochtend, ruim over tijd. De deelnemers van de Bodybalance les zijn allang binnen, ze kijken allemaal naar mij terwijl ik de zooi niet aan de gang krijg. De installatie piept, het microfoontje kraakt en ik zie ineens een tandpastavlek in m’n shirtje. Met mijn welbekende ‘sorry’- blik kijk ik de zaal in en stuit op louter vriendelijke, geduldige, bijna geruststellende blikken. Deze groep beschikt over die typische zaterdagochtend vibe. Een fijne energie van verbinding en verbroedering. Bijna ontroerend.

Beetje hetzelfde gevoel als wanneer twee rivaliserende internationals na (meer dan) 90 minuten ‘strijd op de mat’ van shirt gaan ruilen, vergezeld van een knuffel. Dan smelt ik als een reep Cote d’Or (caramel zeezout graag) in een hittegolf. Ultieme verbroedering, op en top eenheid, One Love, nou ja, dat…

Enkele jaren terug tijdens een tentfeest maakten een jongeman en ik elkaar complimenten over onze t-shirts. ‘Ruilen?’ flapte ik eruit. Waarna ik de rest van het feest rond stampte in een naar arbeiderszweet riekend oversized exemplaar van ‘Bouwploeg de Donderstraal’ en de jongeman in kwestie de dijenkletser van de avond werd, met z’n roze/geel getailleerde, veel te korte top boven een beginnend bierbuikje. Mooie wereld.

Goed, zoals elke zaterdagochtend komt het weer goed, gaat de techniek toch z’n werk doen en kan ik, tien minuten te laat, alsnog beginnen met een van de meest waardevolle uurtjes van mijn werkweek. Het voltallige publiek bevindt zich onveranderd in diezelfde verbroederende vibe. Genieten dit. Nog één keer kijk ik de zaal in. Iedereen heeft weer z’n best gedaan, ik zie allemaal kekke topjes. Wordt nog moeilijk kiezen met wie ik straks shirtje ga ruilen…

Altijd leuk, shirt ruilen met een tegenstander van 30 kilo lichter…. 😉