‘Ja, ik weet ’t nog heel goed…’, vaak het startschot van een langwerpige anekdote uit de mond van iemand die ouder is dan jij. Misschien ben ik ouder dan jij, maar totaal niet anekdotisch onderlegd, dus maak je geen zorgen. Ik vertel altijd meteen de clou, heb je voor de rest geen last van me. In die zin ben ik dan wel weer praktisch ingesteld. Maar dit weet ik echt nog heel goed, dat ik daar in 1988, in Landgraaf, als 17 jarige puistekop met open mond naar mijn toenmalige idool zat te kijken. Sinead O’Connor, Pinkpop 1988.

Sterker, ik weet de gehele line up nog zo op te dreunen: Herman Brood, the Godfathers, the Pogues en een opgefokt, aanstormend orkestje, luisterend naar de naam Red Hot Chili Peppers. Over open mond gesproken. Bij dat optreden moeten de nodige straaltjes kwijl uit diezelfde pubermond zijn gelopen, onervaren als ik was met halfblote mannen. Die te gekke muziek maakten, want daar ging het natuurlijk om.

Kortom, ik was erbij toen Sinead, slechts gewapend met gitaar, grote mond en haar nummer ‘Troy’, dat hele Pinkpopveld liet verstillen. Daar stond mijn grote voorbeeld. Op haar wilde ik lijken. We hadden al ongeveer hetzelfde kapsel, dus het begin was er. Nee schatjes, er bestaan geen foto’s meer van ondergetekende uit die tijd. Zoek geraakt bij mijn talrijke verhuizingen. Of nooit gemaakt, kan ook. Zo fotogeniek was ik niet. Wat dat betreft moest ik in Sinead mijn meerdere erkennen. Net als in haar strijdbaarheid, haar zuivere, volumineuze stem, haar schijt aan alles…

Ja, ik had nog een lange weg te gaan, maar goed, Sinead was dan ook vier jaar ouder dan ik.

Heel eerlijk, na die legendarische Pinkpop 1988 heb ik Sinead een beetje verloochend. Een kaal stoer wijf zijn was mijn ambitie niet meer, want ik was inmiddels dondersverliefd op Anthony Kiedis, van de Red Hot Chili Peppers. Al snel bleek deze puberdroom eveneens gedoemd om uiteen te spatten. Na het lezen van ’s mans biografie is me daarmee, naast de gedroomde vleselijke lusten, ook de nodige verslavingsstress bespaard gebleven, dus ach..

Goed, intussen zijn we met z’n allen mooi drieënhalf decennium verder, vele obsessies, idolen, verliefdheden en gebroken harten wijzer en ‘still standing strong!’ Hoewel, niet altijd strong, maar zeker standing.

Dat kan Sinead dus niet meer zeggen. En ze was maar vier jaar ouder dan ik…